13.
ՍԻՐՈՅ
ՈՒՂԻՆ
Ուղի
մ'ունիմ
ես
նրբանոյշ,
եւՍիրոյս
ուղին
մետաքսաւէտ,
եւ
Որուն
հըմայքն
երջանկայուշ`
Կ'ոգեւորէ
զիս
առ
յաւէտ:
Քընքոյշ
հիւթեր
կը
փթթին
հոն,
Ու
հարսնուկներ
հըրահոսան.
Հոն
կը
հիւսեմ
երգ
ու
գեղօն,
Ե՛ս,
սիրավառ,
խանդո՜տ
գուսան:
Իսկ
երբ
օր
մը
խըլեն
աչքէս
Իմ
պաշտելի
ուղիս`
անհետ,
Մութ
գիշերներն`
ու
ոսկեգէս
Չըցոլայ
ա՛լ
արեւն
յաւէտ,
Նորէն
գըտնեմ
պիտի
ես
յար
Սիրոյս
ճամբան,
մի՜շտ
անմոլոր.
Բաւ
է
անոր
ես
անդադար
Հըրայրքն
ունիմ,
պաշտո՜ւմ
բոլոր:
