19.
ՔՈՒՆ
Ցուրտ
Աշուն
մը
սարսռագին
Կը
հեւայ
իմ
հոգւոյս
մէջ.
Կ'իջնէ
գիշերը.
Կեանքին
Գիրքը
կու
լայ
էջ
առ
էջ:
Սրսփանքներ
տենդագին,
Ու
հծծիւններ
հիւանդոտ
Հոն
կը
յածին,
կը
յանգին
Եղերերգի
մը
տենդոտ:
Ու,
եւ
ձիւնապատ
հէ՜ք
քընար,
եւ
Իմ
վէս
սիրտըս
կը
լըռէ.
Ու
հոն
հեծքն
ալ
չի
մընար.
Լոկ
սարսուռն
հոն
կը
բերէ
Իր
վիշտերը
խօլական,
Ու
տենչանքիս
իմ
հիւանդ`
Ծաղիկները
ա՛լ
չըկան,
Չըկա՜ն
անոնց
բոյրն
ու
խանդ…
[1903]