37.
ԱՌՏՒԱՆ
ԱՐԵՒԻՆ
ՄԷՋ
Ահա՜
կ'անցնի
ցայգս
անքուն,
Մութին
ծածքը
կը
մաշի.
Ու
կը
կայթէ
կոյսն
այգուն
Իր
քօղքին
մէջ
մըշուշի:
Անցան
սայլերն
ալ
դանդաղ,
Ու
մըշակներն
երգեցիկ,
Ու
բանուորներն
ու
հօտաղ`
Ճամբաներէն
բալաձիգ:
Ճառագայթներ
խուսափուկ
Լիճերուն
մէջ
կը
խաղան,
Եւ
յանկարծ
թոյր
մը
դեղձան
Կը
ներկէ
ջուրը
փափուկ:
Ու
բոցեղէն
լեզուակներ
Կը
ծըծեն
մէգն
համօրէն,
Արեւին
կեա՜նքն
հըրեղէն,
Արեւին
փա՜ռքն
անըստուեր…
Հոգիէս
ներս
կը
խուժէ
Քրքումն
ալիքի
նըման,
Եւ
հովիկին
առտըւան
Գինովութիւնն
հաշիշէ:
Լիճը
բոսոր
հարսնուկի,
Ցորենի
ծովը
կանանչ,
Կը
հծծին
տաղն
անճանաչ
Մըտերմասաց
շըշուկի:
Ու
մարմանդները
ճանճկէն,
Ու
սարերը
կապտորակ
Եղկ
հծծիւնով
մը
կ'երգեն
Լոյսին
ոսկի
պատարագ:
Տունկեր
ռեհան
ծաթրինի
Կը
ծըխեն
խունկ
մը
վայրի,
Որ
կ'ամպանայ
ու
կ'այրի
Բուրվառին
մէջ
արփենի:
Հոգիէս
նե՜րս
կը
խուժէ
Քրքումն`
ալիքի
նըման,
Եւ
հովիկին
առտըւան
Գինովութիւնն
հաշիշէ…