Ծիածան.1903-1906

Հեղինակ
ՄԻՍԱՔ ՄԵԾԱՐԵՆՑ (1886-1908)  

Բաժին
Արեւմտահայ եւ սփիւռքի գրականութիւն  

Թեմա
Դիտել
6. ԵՐԱԶԻ ՊԱՀԵՐ
       Լոյսը մարած սենեակիս մէջ,
Ուր կը հոսին գալար գալար
Յորդ ալիքները մութին,
Ու կ'անհետին
Արծաթ շողերն երազի.
Ես կը փնտռեմ մըտամոլար
Ըղձանոյշի ձեռքն այն փափուկ, երկնային`
Որ պիտի տար ինծի ծաղիկն ըսփոփանքին:
       Ես կը փնտռե՜մ,
Ըսպասումէն հոգիս համակ պարտասած,
Ու տենչանքով մշտայած.
Ես կը փնտռեմ,
Հորիզոնին վրայ նըսեմ,
Լոյսի շող մը` զոր կը մարեն անդուլ վարանքն ու կասկած:
       Ու տակաւ,
Կ'իջնէ ձանձրոյթն երազանքիս,
Հանդիսաւոր ու տրտում,
Ու կը պատէ իր մըշուշէ պարուտակին մէջ հոգիս
Անձկութիւնով անպատում:
       Մըտածումը, ինչպէս ճամբորդ ուղեկորոյս,
Կ'անցնի փութով, անձկագին,
Երկարաձիգ, մերթ լուսաւոր ու մերթ անլոյս,
Ճամբաներէն իմ մտքին:
       Ա՜հ, կը շտապեն, կը փախչի՜ն
Ճամբաներու լոյսերն ամէն,
Յանկարծական խուճապի մը մատնըւած.
Ճառագայթի հազիւ վերջին
Բիծ ու խաղեր կը յամեն
Քովը ճամբուն մթամած`
Ուր համագրաւ կը տարածուի վեհունի ցայգն համօրէն:
       Ես կը փնտռե՜մ,
Պատըշգամին վրայ կանգուն,
Զոյգ մը աչքեր` մեղեսիկէ, որոնց ճըրագը վառի
Հոգւոյս մէգ ու խաւարի
Անդոհութեան մէջ դժխեմ:
       Պատըշգամին վրայ կանգուն,
Ձեռքս յոգնաբեկ ճակատիս,
Մինչ կը հոսի գիշերն ինչպէս ծով անհուն
Դէպ ի ափունքն երազիս`
Ես կը սպասեմ յորդ ու վըճիտ լոյսերուն`
Որոնց բոցը պիտի ցոլայ անծիր ցայգուն մէջ հոգւոյս: