ՆԱՄԱԿՆԵՐ

6. ԱՐՍԷՆ ԲԱԳՐԱՏՈՒՆՈԻՆ

Գերապատիւ հայր Արսէն Վ. Բագրատունի

Վաղ իսկ ընկալեալ զթուղթ Ձեր, արդ այժմ առնում պարապ տալ այնմ պատասխանի. զի սխրալի իմն կալայ ինձ սովորույթ բիւրիցս նախ  ընթեռնուլ զնամակս Ձեր երկիւղած եւ ցնծալից սրտիւ, եւ որոճալ ի մտի զիմաստսն գրչին, որ ծնաւ զՀայկ։ Բա՜բէ, ահա դարձեալ Հայկ, անմեկնելին ի յուշոյ մերմէ. եւ մինչեւ գրեմ առ Ձեզ, անդեն սիրտ իմ եւ գրիչ վազեն ի Հայկ. իղձ, տռփումն, տենչ եւ քաղց մեր վասն նորա անգթաբար աղեկիզեն զմեզ։ Երդմնեցուցանեմ զՁեզ յանուն ամէնագովելի եւ յոյժ արդարացի անհամբերութեան մերոյ, մի եւս դանդաղել՝ առաքել աստ զՀայկ լուսեղէն պսակաւն, եւ կամ եկայք դուք ինքնին. չիք այսուհետեւ խտիր ընդ Ձեզ եւ ընդ Հայկ. երկոքեանքդ իսկ վիճակեցայք յանմահութիւն։

Մինչդեռ ես զփանաքի քերթածս իմ տամ ի հուր, պարոն Սրապիոնն զիւրսն ետ ի լոյս. եթէ Բագրատունին Քերական եւ Հայկաբան բազում ուրեք խոժոռեցաւ  յայնս, սակայն անշուշտ եմ, զի Բագրատունին բանաստեղծ անախորժ հաճութեամբ ակնարկեաց ի նոսա։ Ակն ունիմ լսել ի մօտոյ եւ զառանձին կարծիս Ձեր։

Յաճախեմ ստեպ առ մտերիմն իմ Գարագաշեան յԱռնաւուտ Քէօյ. անդ երկու մելամաղձիկ գըլուխք զուարթանան միշտ զՀայկէն խօսելով. չափեմք ի միասին զհասակ Թորգոմեան հսկային եւ գտեալ զայն առաւելեալ հազար կանգնաչափ՝ փառս տամք հրաշից ցպոյն սքանչելարուեստ Մոգին, ոյր անմոռաց յիշատակին յայց ելանեմք սրտիւ, իբրու ջերմեռանդն ուխտաւորք. անտի աչք մեր հառաչանօք ձգին ի բլուրս եւ ի պարտէզս Ուղղոց, ուստի փախեան Մուսայք, եւ անմխիթար մնացայք մեք ի բոլորս ի խառնափնդոր քաղաքիս։

Ողջոյն անմոռաց սիրոյ եւ մեծարանաց յինէն եւ ի Գարագաշեանէ առ Ձեզ,  ի    Մերեմէթճեան   տոհմէն   եւ   ի   Հիւրմիւզեանց.  Մարիամ  տուտու թուղթ մի ի  վաղուց գրեալ առ Ձեզ, եւ դեռ ակն ունի պատասխանւոյ։

Ըզսիրալիր եւ զերախտապարտ ողջոյնն իմ աղաչեմ մատուցանել վ. հ. Պետրոս Մինասեան վարդապետին՝ քրտնավաստակ եւ բազմարդիւն դաստիարակին իմոյ։

Գերապատիւ Հայրութեանդ խ<ոնարհ> ծ<առայ>

Մկրտիչ Պէշիկթաշլեան

Պօլիս,    13    հոկտեմբեր,    1857