ՆԱՄԱԿՆԵՐ

11. ԱՐՍԷՆ ԲԱԳՐԱՏՈԻՆՈԻՆ

Գերապատիւ եւ Սիրեցեալ Հայր,

Դէպք իմն բարեպատեհ ինձ համարեալ զերթն յափունս ձեր Ապտուլլահեան ազնիւ հարազատաց, իղձ եղէ գրել առ Ձեզ զթուղթս եւ ընդ նմին յղել զֆոթոկրաֆ պատկերն իմ, զոր խոստացեալ էի տալ Ձեզ աստ ի քաղաքիս եւ ոչ կարացեալ ի կարճութենէ ժամանակին։ Գիտեմ, թէ, որպիսի անձկանօք եւ շտապաւ թողէք զՊօլիս՝ թօթափելով զփոշին ոտից ձերոց ի վայրսն, որք զայնչափ բազմահոս քրտունս ձեր արբեալ էին. եւ փոխարէն բուսուցեալ հսկայս մեծամեծս։ Ոչինչ նուազ արդիւնս ակն ունիմք եւ ի Վընէժէն եւ լսեմք, զի հայախօս Հոմերովն յառաջ ընթանայ անդ պոսիդոնական քայլիւք. զՄիլտովն ընկալաք՝ ուր ամէնայն ինչ գեղեցիկ է, գերապանձ եւ հիանալի, բաց ի կողքոյն մատենին։

Պարոն Թովմաս Եսայեան եւ ես յիշեցուցանեմք Զեզ զխոստումն ձեր թարգմանելոյ զ Գերեզմանս Ուկոյ Ֆօսքօլոյի. ոչ երկմտիմք, զի երկն այն լիցի Ձեզ ովասիս իմն ի միջի այլոց ամբաւ երկասիրութեանցն ձերոց։ Քան զամէնայն ինչ բերկրաւէտ եղեւ ինձ լուր բարւոք առողջութեան ձերոյ. անոյշ Մուսայք եւ ամէնայն ոգիք քաջացն քերթողաց՝ յեղիւսեան դաշտս բնակելոց, զամէնայն ջան ի գործ դիցին առ ի յերկարաձգել զկեանս մի միայն արժանաւորն թարգմանի իւրեանց։ Զայս Ձեզ ուխտէ յաւէժ է բոլոր սրտէ

ն<ուաստ< ծառայ

Մկրտիչ Պէշիկթաշլեան

Պօլիս, 17 նոյեմբեր, 1861