ԶՎՇՏԱԿՐՈՒԹԵՆԷ
ՀԱՅՐԵՆԵԱՑ
ՄԵՐՈՑ,
Ի
ԴԷՄՍ
ԶԱՆԱԶԱՆԻՑ
ՆՄԱՆՈՒԹԵԱՆՑ
Ի
թանձրախիտ
մայրեաց
ի
յոստոց
տընկոց,
Ի
միջոյ
վարսաւոր
բողբոջեալ
ծառոց,
Հառաչմունք
եւ
գոչմունք
գեղգեղեալ
ողբոց,
Արդ
լինին
լըսելի
յօդայնոց
թըռչնոց.
Պարապէս
ճախր
առեալ
գան
հետ
իրերաց,
Թեւ-թեւով
ծափ-ծափի
տան`
երամ-երամ:
Բուրաստանք
ու
պարտէզք
եւ
մարգագետինք,
Այգեստանք
ւ
անդաստանք,
ձիւնապատ
լերինք,
Արդ
եղեն
օդայնոց
թռչնոց
օթեւանք,
Փութացեալք
առ
այնըս
գան`
երամ-երամ:
Վարանեալք
սեաւ
սոխակք
ողբաձայն
գոչեն,
Վասն
յամեցման
գարնան
խորոց
հառաչեն,
Արտասուօք
եւ
լալով
զաստուած
աղաչեն,
Համայնքն
եղեն
ցիր
ու
ցան`
երամ-երամ:
Կործանեցան,
անկան
պարիսպք
պարտիզաց,
Թեք
անկեալ,
քայքայեալ
շուրջ-շուրջանակի,
Ցամաքեցաւ
ամպերն,
ո'չ
ցօղեն
առատ,
Պարք
հաւուց
եւ
թռչնոց
լան`
երամ-երամ:
Արի',
իմ
արտուտիկ,
կամ
յաջ,
կամ
յահեակ,
Տարածեա'
ըզթեւսըդ
հողմովս
յաջողակ,
Մինչեւ
հասցէ
առ
քեզ
աւետեաց
գուշակ,
Ճախր
առեալ
տո'ւր
աստէն
ման`
երամ-երամ: