Կրկէսին մէջ

ՀԱՅԿԱԿՆԵՐՈՒՆ ՕՐՕՐԱՆԸ

Շինուած է ան նոճիով`
Եւ արիւնով ներկըւած.
Կ’երգեն բուերն իրեն քով.
Կ’օրրէ մըրրիկը կատղած:

Կ’ամարէն վար կը կախուին
Կապոյտ կապոյտ ուլունքներ.
Արցունքներն են երկընքին`
Ինկեր ցուրտէն հոն սառեր:

Խոնաւութեան մէջ, մուրին,
Որով խըրճիթն է լեցուն,
Լուռ կը ճօճի օրոցքն հին,
Հին վրէժին իմ հոգւոյն:

Անդունդ մ’է ան` ուր հայն իր
Վիշապներն հեստ կը ծընի,
Ուր համբոյրներն, վարդերն հիր
Կը բուրեն հոտն արիւնի:

Ոչ մէկ գիրգ ծոց ծնողական
Հոն կը բանայ իր երկինք.
Խաւարներն հոն մայր կ’ըլլան,
Եւ կայծակներն ալ` ըստինք:

Ու ճիչերու մէջ, լացի,
Տըժգոյն տըղան կը մեծնայ
Բարեկամի, դիպուածի
Ձեռքերուն մէջ կը մեծնայ: