Կրկէսին մէջ

ԱՐԾԻՒՆԵՐՈՒ ԿԱՐԱՒԱՆԸ

Է կարաւանն արծիւներու. կը ճախրէ
Աշտանակուած գաղափարի քաջերէն:
Շառաչ մը գոռ թըռիչքի
Կը ճեղքէ սեւ ամպերն ու լայն կը բանայ
Կապոյտ ճամբայ մը ազատ:
Ակընկառոյց կը դիմեն
Նըպատակին` իբրեւ լերան մ’ադամանդ:
Վեհ հոգիներ են անոնք,
Ռազմիկի վեհ հոգիներ.
Անոնք հազար գարուններէ աւելի
Են գեղեցիկ եւ կարող:
Իրենց աչքին մէջ, Արէսի՛ ատրուշան,
Երիտասարդ կեանքը առոյգ կը ժըպտի:
Սիրողնե՜ր են. եւ սէ՛րն իրենց սովրեցուց
Ըսպանութիւնն ըստեղծիչ.
Եւ այսպէս խրոխտ ու ազատ,
Վարն ետեւնին թողուցած
Աղաչաւոր մայրեր, հարսեր արցունքոտ,
Կ’երթա՜ն, կ’երթա՜ն կապոյտին մէջ լողալով.
Արծիւներուն լայն թըռիչքի բախիւնէն
Աստղերը շէկ կ’արծարծին.
Եւ անոնց դուժ կըռինչներէն, վըհասոյզ,
Մըռայլ տարմերն ագռաւներուն կը թագչին,
Եւ ռազմիկներն արբշիռ, սարսռուն (աւելի
Գուցէ զիրենք Աստուծոյ մօտ ըզգալէն)
Շարան շարան կը սուրան.
Կ’ըմպեն շիթ շիթ կապոյտէն`
Իբր ան ըլլար բանաստեղծի մի հոգին.
Ամպերէն դուրս կը փետեն
Կայծակներն հուր եւ անոնցմով կը պսակեն
Ճաճանչաւուխտ ճակատնին.
Իրենց արեան մէջ կը խառնեն մըրրիկներ.
Կ’ըլլան բնութիւն եւ վրիժագոռ աղօթքով
- Ըմբոստներու շարական -
Աստուած իրենց գանկերուն մէջ կը բանտեն.
Յառա՜ջ, յառա՜ջ: - Բայց կար’ւանն ա՛լ կը կենայ
Սա ժայռերուն կարմիր, սա սեւ ժայռերուն: