Կրկէսին մէջ

ՀԱՅՐԵՆԻ ԼԵՌՆԵՐ

Լեռնե՜ր, լեռնե՜ր հայրենի, անմահական դըշխոներ`
Որոնց արփին կը դնէ թագ եւ մըշուշն ալ պատմուճան.
Լեռներ սառէ ծոցերով, գըլուխներով ձիւնահեր`
Զոր կ’օծանէ լուսընկան:

Ձեր ճակատները կոյս են լոկ Աստուծմէ համբուրուած,
Թըխակարկառ ուսերնիդ կը լուայ կապոյտն երկընքին.
Վիհերու մէջ ուր լիճեր կը քընանան մենակեաց,
Աստղերը սոսկ կը ծաղկին:

Քարայրներէն` որոնց մէջ հովը գայլի պէս կ’ոռնայ`
Գետեր բըխած գարնան դէմ կը գահվիժին փըրփրահեր,
Եւ կ’երթան ձեր ոտքերուն սըփռել գորգեր միշտ ծաղկեայ`
Ուր կը նըստին հովիւներ:

Կը սողայ շանթն օձի պէս ձեր գըլխուն շուրջ կրանիտէ,
Որմէ բռընկած կը մըխան եղեւնիներ օրերով.
Արծիւն այդտեղ աստղերէն միայն իր կուտը կ’ուտէ,
Կը խըմէ ջուրն ամպէն զով:

Օրհնեա՜լ ըլլաք, ո՛վ լեռներ, օրօրոցներ ադամանդ,
Ուր մեր պապերն առջի հեղ իրենց աչքերը բացին,
Եւ վագրի մորթ մ’ուսերնուն իջան դաշտերն արգաւանդ,
Կըրթեցին եզը` լուծին:

Փայլակնաբիբ ամպրոպին մէջէ - երկնի գոռ գազան -
Մեր արքաներն որսալու ելան փախչող սատրապներ.
Իրենց ձիուն խըրխինջէն` անդունդներուն մէջ սուզան
Ժայռին մրափող վիշապներ:

Օրհնեա՜լ ըլլաք դո՛ւք` որ տուիք գըրկերը ձեր շաղածին
Անակորդւոյն, Տըրդատին պատըսպարան եւ անդոյր,
Որոնք քաշուած այրերու մէջ` լուսնին տակ կարդացին
Ժամագըրքեր խընկաբոյր:

Դո՛ւք որ տեսաք փապարի մէջ կոյսերու ոսկըրներ`
Զոր յետոյ լոյս մ’երկնային փոխակերպեց շուշանի,
Դո՛ւք որոնց մէջ ճըգնազգեստ քուրձերով են վախճաներ
Արքաներ նման տիտանի:

Արծաթն, ոսկի՛ն կ’եռան ձեր արգանդներուն մէջ հրագանձ,
Որոնցմով հայ տիկիններն իրենց զարդեր շինեցին,
Հայրապետներն ըսկիհներ, եւ ասպետներն հերապանծ
Նետերն իրենց մահածին:

Ձեր մայրենի ծոցին մէջ կաթը մարմարն է առատ`
Զոր կըթեցին մեր հայրերն օր մը ձեռքով ժըրաջան,
Ու կերտեցին աստուածներն ու բագիններն անարատ,
Ուր տատրակներ մորթուեցան:

Կառոյց Երուանդ իր քաղաքն ու Երուազն ալ իր մեհեանն.
Հըսկայ սիւներ խոյագլուխ Մասիսի պէս շողացին,
Ու ձեր մարմարն արփացոլ հագաւ ձեւերը տիտան
Մեր պապերուն հանճարին:

Արշակ կապեց կամուրջներ Եփրատին վրայ դիւաձայն`
Որոնք այդ խեռ դիցուհւոյն ճապուկ մէջքը պարուրող
Եղան գօտի ալեսանձ` որոնցմէ վար կախուեցան
Մորմենիներ աղամող:

Քանդակուեցան ձեր կուճով դամբարաններն Անիի
Եւ սափորները լեցուն Արշակունի աճիւնով`
Որոնց մէջէ ծըլեցաւ իբրեւ ընձիւղ կաղնիի
Բագրատունին մարտախռով:

Լեռնե՜ր, լեռնե՜ր, սե՜ւ լեռներ, այլեւս աւա՜ղ թափուր էք
Շողապըսակ փառքերէն, հերոսներէն հինօրեայ.
Դիոսի տեղ ամպ մ’այսօր` զերդ քօղն այրի կընոջ մ’հէգ`
Կը նըստի ձեր գըլխուն վրայ:

Թող ձե՛զ դառնայ նոր Սերունդն, ըլլայ դրացի արեւուն.
Իրեն դըղեակ թող ընէ իր հայրերուն օրօրանն.
Արծուի թեւերն իր վըրա՛յ, իր վրա՛յ երկինքը անհուն.
Թող շանթերո՛վ զինուի ան:

Փըրկութիւնն ա՛լ ձեր մէջ է, ձեր փապերուն մէջ մըթին,
Սեպերուն վրա՛յ է` ուր այծն ելած վիհին կը նայի
Հոդ ջըրվէժներն` որոնց քով վարդենիներ կը ծաղկին`
Կու տան հրաւէր պայքարի:

Թող ձե՜զ դառնայ նոր Սերունդն, աստղահամարզ ըլլայ զօրք,
Թըշնամւոյն դէմ բերդ էք դուք, դիւցազներու` ապարանք.
Լոկ քաջերո՛ւն համար ձեր ժայռերը լալ, ջրողորկ,
Կ’ըլլան գահեր ոսկեզանգ:

Եւ թող տրոփեն վեհօրէն լոկ քաջերո՛ւն ոտքի տակ
Հըրաբուխներն ըսքողուած, ձեր սըրտերն այդ ծըծմբաեռ.
Եւ վաղը թող շինուին ձեր մարմարներէն ըսպիտակ
Հերոսներու արձաններ: -