Կրկէսին մէջ

ԴԵՐԵՆԻԿԸ

Դուռը կը բացուի. Դերենիկն, ահով,
Իբրեւ թէ այծեամ մ’ըլլար նետահար,
Մօրը թեւերուն մէջ կ’իյնայ լալով.
-»Ի՞նչ ունիս տըղաս… ըսէ՛ շուտ… մի՛ լար.
Օ՞ձը քեզ խածաւ, թէ աքացեց ձին»:
-»Գըլուխը՜ս պատռեց դըրացի Ալին…»:

Եւ ան ցոյց կու տայ սեւ գանգուրներուն
Ներքեւ վէրք մ’ուրկէ բըխելով արիւնն
Հայ գըլխիկն այդ` թո՛ւրք ոխով կը թըրջէ:
Քաջ մօրն հոգւոյն մէջ վիհեր կը բացուին
Լեցուած ամօթով. գըգուել կըրթի՞չ է
Սըրտի վրայ` յաղթուած ճակատն երկչոտին:

Պահ մ’իր գութին խուլ` կը մըղէ ի բաց
Կուրծքէն գըլուխն այդ իր փոքրիկ վատին.
Եւ կը գոռայ. «Դո՜ւրս… մինչեւ որ յաղթած`
Արիւններդ անոր արեամբ չըմաքրին`
Այսօր տուն չես գար: Մատնի՛չ խնամքներուս,
Միթէ վարսակի հացո՞վ սընար… Դո՜ւրս»:

Տըղան ամօթէն շիկնած` կ’առարկէ.
-»Բայց, մայրի՛կ, Ալին թուրքի զաւակ է.
Աչքին մէջ հեռ կայ եւ մէջքը փալա»:
-»Իսկ դու ալ հայ ես, եւ մէջքըդ ըլլա՛յ
Թող իմ մըկրատս, իլս, ի՛նչ որ կ’ուզես… Դո՜ւրս»: