ԱՌ
ԱՐՈՒՍԵԱԿ
Ողջո՜յն
ընդ
քեզ,
արուսեա՛կ,
Աստըղ
պայծառ,
լուսարձակ.
Ի՜նչ
դիւթիչ
է,
ի՜նչ
վըճիտ
Լուսոյդ
աղբիւրն
մեղրաշիթ:
Երբ
կը
փալփլիս
վերէն
լուրթ,
Անհունին
մէջ`
լո՜ւռ,
անփո՜յթ,
Շիկնոտ
հարսն
ես
փափկասուն`
Դեռափըթիթ,
ջինջ
այգուն:
Ո՜հ,
կը
խնդրեմ
տըխրատես
Սառած
ճակտիս
կայլակես
Լուսէդ
մի
շիթ
աստղածին:
Աւա՜ղ,
ահա,
վէս
արփին
Անգըթօրէն,
անարգել
Մեզ
երկուքնիս
գայ
բաժնել.
Վանելով
քեզ,
դէպի
ո՞ւր…
Ո՛հ,
չեմ
գիտեր,
եւ
իզո՜ւր
Ջանամ
գիտնալ`
թէ
որ
կոյս`
Աստը՛ղ
չըքնաղ,
կու
տաս
խոյս,
Այլ
միմիայն
երբ
դարձեալ
Գայ
առաւօտ`
ցընդի
բալն,
Այնժամ
կանուխ`
երկընքէն
Ժըպիտ
ցանես
յիս
նորէն: