Ծաղկեփունջ կամ Բրգնիկցիի մը նուագները

ԵՐԳ Գ

ՎԱՐԴ

Ո՛վ թագուհիդ ծաղկանց համայն,
Օ՛ն արթընցիր, տե՛ս, վարդասփիւռ
Այգը փըթթի զերդ բուրաստան,
Տեղայ երկրիս խինդ, ժըպիտ բիւր:

Զեփիւռն, ահա գայ անարգել
Իւր թեւոց մէջ քեզ գըգուելու.
Քեզ սիր’հարուած իրեն գելգելն
Ահա ձօնէ սոխակն աղու:

Այսպէս հագած վառ ծիրանի,
Կամ գոհարով պըճնազարդուած,
Ծաղկեփընջիս, ով գեղանի,
Իշխող դըշխոյն ես վեհապանծ:

Եկո՛ւ ինծի. դու քաջ Հովուին`
Վեհ ու վըսեմ բիւր ձիրքերուն
Նըշանակ մ’ես. արդ կաթոգին
Քանի՜ կ’ըղձամ քեզ, վա՛րդ սիրուն:

Թէպէտ Նա ծեր է, ալեւոր,
Բայց քու վառվռուն թերթերուդ պէս
Առոյգ է սիրտն, հոգին անոր,
Եւ բնութիւնն ալ` քաղցրիկ ու հեզ:

Ինչպէս որ քեզ խամրէ խորշակ,
Մանգաղ մահուն զԻնքն ալ հընձէ.
Սակայն իրեն պատիւն ու փառք
Այս աշխարհէս միշտ անանց է: