Ծաղկեփունջ կամ Բրգնիկցիի մը նուագները

ԵՐԳ Ը

ԹԸՇՈՒԱ՜Ռ ԼԵԼԱԿ

(Առ հայ օրիորդս)
Բուրաստանիս մէկ անկիւնը մի լելակ
Կ’աճէր տակաւ, եւ դեռ հազիւ բացած էր
Իր թերթիկներն անուշաբոյր, կապուտակ`
Վայելելու մայր-բնութիւնը կենսաբեր:
Իբր օրիորդ մատաղատի, գեղաշուք,
Ժըպտէր ուրախ. աշխարհային նենգութեանց
Դառըն մըրուրն դեռ չէր պըղծած իր շըրթունք,
Ոչ ալ գիտէր` թէ իր այս կեանքն էր վաղանց:
Օր մը կանուխ ցօղերու մէջ մեր լելակն
Արթընցաւ բիւր յիղձ անուշիկ եւ ի սէր,
Ուր երբ արփւոյն կենսապարգեւ շողից տակ`
Երգոց ի լուր վիճակէն գոհ կը ժըպտէր,
Յանկարծ այգուն կարապետը` զով զեփիւռն,
Ողջունելով Բուրաստանը սըրտագրաւ,
Ո՛հ, մօտեցաւ պերճ լելակին խընկաբոյր,
Եւ նազելով բարեւեց զայն ու ըսաւ.
-Գեղանի՛դ լելակ,
Մատաղ, անուշակ,
Քաշուած այս անկիւն`
Ինչո՞ւ դու կայուն
Խեղճ կեանք կը վարես`
Պինդ փարած այսպէս
Այդ անշարժ փայտին,
Կըպած հողոյն սին.
Եկո՛ւ ինծի հետ
Սէր ծըծենք յաւէտ.
Ես ունիմ թեւեր
Թըռչելու եթեր,
Եւ քեզի համար
Գիրկ մը զովարար:
ԼԵԼԱԿ -Իմ այս վիճակէս
Գոհ եւ հաճ եմ ես,
Երբ երկնից երկրի
Վըրայ` վիթխարի`
Պատէ քօղ նըսեմ`
Ես խաղաղ նընջեմ,
Եւ այգուն ալ զով
Իմ ընկերներով
Ի խինդ ի ժըմիտ
Բուրենք խիտ առ խիտ`
Ընելով արբշիռ
Թիթռունք, մեղուք ժիր,
Եւ ինձ սոխակն ալ
Ձօնէ իր դայլայլ:
ԶԵՓԻՒՌ -Սակայն աւելի
Կեանք երջանկալի
Պիտի ունենաս
Եթէ ինձ հետ գաս:
Մեր սիրտեր հեւ հեւ
Եւ մենք թեւ ի թեւ
Պիտ’ ելլանք եթեր
Դիտելու երկինքն
Ու կամ շոյելով
Ջինջ վըտակը զով`
Մենք, եթերապար,
Երկու սիրահար,
Պիտի ճախրենք միշտ
Անհոգ եւ անվիշտ:
Այս խօսքերէն լելակն արբշիռ եւ դիւթուած`
Իր սիրտն յանձնեց խօլ զեփիւռին շողոքորթ,
Որ զինքն առած բարձրացաւ օդ ճախրասլաց,
Սիրեց, շոյեց, սեղմեց լանջին սիրայորդ:
Համբուրելով անոր թերթերն անուշակ
Մէյ մը երկինք սուրհաց վէտվէտ, մոլորուն.
Մէյ մ’ալ երկիր խոնարհեցաւ վայրահակ.
Քանի մը խօլ շըրջան ըրաւ եռանդուն:
Յետոյ անոր սիրոյն տուած հաճոյքէն
Շուտ ձանձրացած, անգո՛ւթ զեփիւռ ձըգեց զայն
Ցեխերու մէջ եւ առաթուր` որն անդէն
Հիւծած` չորցաւ, ա՜հ, ի տիոց կուսական:
Այսպէս ահա թոռմած ու գօս գըտայ ես
Ոտքերուս տակ` յաւէտ նընջող լելակն այն.
Եւ հազիւ թէ զայն վերցուցի` մեղմ ու հեզ
Ո՛հ, փըշրեցաւ մատերուս մէջ ցիր ու ցան: