Լոնտօն…
Անզուսպ
եւ
կոյրսէրս
գրել
տուաւ
ինձ
իմ
առաջին
նամակս,
այս
երկտող
գիրս
պիտի
լինի
վերջինս:
Ին՛չոր
հայր,
մայր,
աստված
անգամ
անկարող
էին
կատարել,
քակել
իմ
սուրբ
ուխտս,
դու՛,
դու
առաքինիդ
Նելսոն,
գլուխ
տարիր,
դու
իմ
սիրոյս
վրայ
պաղ
ջուր
թափեցիր...
այո՛…ալ
չեմ
կարող
սիրել
քեզ…:
Ո՜հ,
քանի
հզօր,
քանիցս
արի
ես
դու,
Նելսոն,
անմեղ
եւանսուտ
սիրտս
ստել
եւ
խորտակել
կարողացար,
դու
յանդգնեցար
իմ
կոյս
եւ
մէկ
հատիկզգացումս
զրպարտել
եւ
նենգութէան
մրով
մրոտել.
չէ՛,
չէ ,
դու
բնաւ
չես
զգացեր
անորանկեղծութիւնը
եւ
մեծութիւնը:
Ուստի
մի
յուսար
երբեք,
որ
Լիլին
այնքան
վար
իջնէմինչեւ
քու
նանիր
եւ
անարժան
կասկածդ
փարատելու
համար
բերան
բանայ:
Իմ
վարմունքսինքն
ինքնին
խօսուն
շատ
առով
մ
է,
եւ
զանի
արդարացնելու
համար
ոչ
փորձ
կը
փնտրեմեւ
ոչ
ապացոյց
Խիղճս
հանդարտէ...
միայն
մեղաւորն
է,
որ
իր
շատագովութիւնը
կընէ,
եւ
միայն
կոյրն
է,
որ
արեւունլոյսը
կուրանայ
Ես
իմ
միամտութեանս
չափը
եւ
անխոհեմ
սիրոյս
պատիժը
գտա…
Ամենագէտինդատաստանին
եւ
քոլ
խղճիդ
կթողում
քեզ,
եւ
յուսամ…
պիտիջանամ,
որ
քեզ
մոռնամ:
Հ.
Գ.
Միմիայն
շնորհ
մը
պիտի
խնդրեմ:
Թո՛ղ
որ
մանրանկարպատկերը
քովս
պահեմ,
նա
գոնէ
բնագրին
պէս
անհավատարիմ
չէ,
ու
թէ
որ
երբեմն
իմանշէջյ
կարօտս
կ'ամոքէր,
հիմա
ուխտադրուժի
մը
սեւ
սիրտը
ինձ
յիշեցնելով`
թերեւսպատճառած
ցաւը
բժշկէ:
