ԱՅԼ
ՏԱՂ
ԳԵՂԵՑԻԿ
ԵՒ
ԼԱՒ
Սուրբ
Աստուածածնի
տօնին
գայ
իջնու
արծիւն
ի
քարին,
Շատ
մոմ,
շատ
ճըրագ
վառեն
ի
յանուն
սուրբ
Աստուածածնին,
Կ՚երէք,
խըմեցէք,
մանկտիք,
քարշեցէք
զնաւերթ
ի
ծովին,
Մեր
Տէրն
նաւավար
եղեր,
նաւապետ
սուրբ
Աստուածածին։
Երթանք
աղաչենք
զմեր
Տէրն,
Որ
հանէ
տանի
յայն
տեղին,
Ուր
ջրհորն
յիւրմէն
կու
բանի։
Գաբրիէլ
աւետիս
երետ՝
Մարիամու
ի
յօր
կիրակին,
Մարիա՛մ,
հրամայէ
զհոգիդ,
զինչ
օրէնքն
է
հողածնին։
Դարձաւ
պատասխան
ետուր՝
Սուրբ
կոյսըն
Գաբրիէլին.
Չեմ
տալ
ես
զիմ
հոգի՝
մինչ
որ
գայ
իմ
Աստուածորդին։
Մեր
Տէրն
իւր
ամէն
զօրօքն
իջաւ՝
ի
խնդրել
իւր
ծնողին,
Մայր
իմ,
հրամայէ
զհոգիդ,
զինչ
օրէնքն
է
հողածնին։
-Իմ
Տէր
եւ
որդիս,
կուտամ
զհոգիս,
Բայց
կարօտ
եմ
Բարդուղիմէոսին.
Հան
ինձ
թեւաւոր
հրեշտակ
Հայաստան,
ի
խնդիր
Բարդուղիմէին։
Հրեշտակք
առին
ու
բերին
զԲարդուղիմէն
Սուրբ
Կուսի
դուռըն
հասուցին,
Ելաց
ողորմապէս,
անկաւ՝
աղաչեաց
զսուրբ
Աստուածածինն.
«Ա՜յդ
է
կու
գընաս,
սո՛ւրբ
կուսանաց,
Քեզնէ
նշան
մի
չունիմ»։
Զդաստառակն
երեսօք
ձգեաց‚
Զայն
նշան
ետ
Բարդուղիմէին։
Առաւ
ու
գընաց
Բարդուղիմէն
Ի
քաղաքն
Երուսաղէմին,
Առաքեալքն
յիրար
եկան,
Բարդուղիմէին
ի
տես
գընացին։
Ամենքն
ընդ
հարցումն
եղան՝
միաբան
եւ
զայս
ասացին,
Դու
ուստի՞
կուգաս,
համբարձա՜ւ
սուրբ
Աստուածածինն։
Ասաց,
Ես
անտի
կուգամ։
Առաքեալքն
ոչ
հաւատացին։
Զդաստառակն
ի
դուրս
եհան,
Զայն
տեսան
եւ
հաւատացին։
Զբաներս
վարդապետն
ասաց
ի
վերայ
սուրբ
Աստուածածնին,
Ո՛վ
որ
ուսանի,
ասէ,
իւր
մեղացն
թողութիւն
լիցին։
