ՆՈՐ
ԱՌԱԿ
ՄԸ
Գայլը
օր
մը
կը
մտնէ
գեղի
մէջ։
Գեղի
շները
չորս
կողմէն
կը
պաշարեն
եւ
հաջոցներով
զանի
կը
զարհուրեցնեն։
Վերջին
ճգնաժամն
է
հասեր,
հայ
հա՛յ
է,
որ
պիտի
բրդգզեն
զինքը։
Կը
դառնայ
գայլը‚
իր
շուրջը
կը
նայի,
կը
տեսնէ‚
որ
բրուտի
շունն
ալ
մէկալ
շներուն
հետ
իրեն
վրան
կը
յարձակի,
կ՚ըսէ
անոր.
-Ծօ՛‚
Բրուտի
շուն,
սա
ռէսի
շուն
կը
հաջի,
իրաւունք
ունի,
ռէսի
կտուրէն
(երամէն)
ոչխարմ՚
երկու
կիրեր
եմ։
Իրիցու
շունն՝
իրաւունք
ունի,
որովհետեւ
իրիցու
ճիւղէն
(փոքր
հօտ)
մէկ-երկու
գառ
կերեր
եմ,
նոյնպէս
համբաներու
շները,
մինչեւ
գզիրի
շունն
ալ
իրաւունք
ունի,
որովհետեւ
քանի
մը
ուլ
ունի։
Բայց
քո
տէր
բրուտ
է
եւ
ամենեւին
ոչխար
մը
չունի։
Ես
խօ՛
չէկայ
բրուտի
ամաններ
կերեր
էի։
Դու
ինչո՞ւ
կը
հաջես,
անիրաւ։
-Ես
այդ
քաղաքական
իրաւունք
ունենամ-չունենամ,
իմ
բնական
իրաւունքս
է,
ուր
որ
գայլ
տեսնամ,
վրան
յարձակիմ,
եւ
երբ
իմ
ընկերներս
կը
հաջեն
իրենց
իրաւանց
համար,
եթէ
ես
չը
հաջեմ
եւ
անոնց
հետ
չվազեմ,
ապա
ուրեմն
ես
շուն
չեմ։
Մի՞թէ
ես
մարդ
եմ։
Օ՛ն
անդր
ի
սատակումն։
Եւ
պատառեցին
զգայլն։