ԱՅԼ
ԲԱՆՔ
ՍԻՐՈՅ
Ի
ՅՈՎՀԱՆՆԻՍԷ
Գենայ
բահար,
այլ
՚ւ
ի
բահար ,
այլ
՚ւ
ի
կուտան
սիրոյ
խաբար,
Ծով
ծով
աչեր,
եւ
լուս
քընար,
ունքն
է
կեռեր
քան
ըզկամար։
Ճակատդ
է
լուս
ու
լուսնըկար,
բոլոր
լուսոյն
շամս
ու
ղամար,
Վարսերդ
ոսկի
թելէ
քաշած՝
վերայ
անձինդ
իջեր
հաւսար։
Երեսըդ
վառ
է
ծիրանի,
վարդ
ըռէհան
ու
նօնօփար,
Ծոցդ
է
բաղչայ
վարդով
ի
լի,
մարգրիտ
ատամունքդ
շարէշար։
Քո
ձայն
անոյշ
քաղցրեղունակ,
բերնէդ
ի
վայր
թափի
ջաւհար,
Այդ
քո
մատունքն
են
լուսեղէն,
այլ
արեգակն
լոյս
չիտար։
Անձնըդ
ճօղ
(ճիւղ)
բուսեր
չինար,
կու
ճօճկուտաս
քան
զուռ
դալար,
Այդ
անատակ
ծովի
նըման,
գերիս
ի
մէջն
զարւեզար։
Նշդարենի
ծառ
ես
ծաղկեր,
պտուղ
կուտաս
մուշք
ու
ամբար,
Բեհեզ
հագեր
ես
ծիրանի,
ծամերդ
ամէն
են
ոսկելար։
Քաղաք
Խաթայ,
Չին
ու
Մաչին,
ի
Բուրսայու
բերեալ
պաշար,
Յայդ
ճանապարհ՝
որ
կու
քայլես,
բուրեն
շուշան
ու
նունուփար։
Կարմունջ
կապած
ես
ապակի,
եւ
գետ՝
գինի
ուրախարար,
Ո՛վ
խըմէ
ի
քեզանէ,
ուրախանայ
սըրտով
յօժար։
Ար՚եկ
իջցուք
ի
մեր
բաղչայն ,
եւ
բլբուլին
էնենք
նատար,
Որ
ի
քաֆուր
վարդի
սիրուն
ի
շուռ
կու
գայ
զեդ
դիւահար։
Գարնանային
ամիսն
երբ
գայ,
հաւսար
ծաղկի
չորն
ու
դալար,
Ջըրեր
յորդոր
գընացք
առնուն,
ի
լեռներուն
թափին
ի
վայր։
Մարդ
որ
սիրոյ
կը
հանդիպի,
նա
քան
ըզկրակ
լինի
ի
վառ,
Այլ
ոչ
աղօթքն
ի
յաչք
կուգայ,
ոչ
յայսմաւուր
կարդալ
եւ
ճառ։
Շըրթունքըն
շող
է
լուսեղէն,
պըռկէն
ի
վայր
թափի
ջաւհար,
Ով
որ
զմեղացն
ճաշակ
առնու,
այլ
յԱստուծոյ
չիտայ
խաբար։
Սէրըն
զԱդամ
դրախտին
եհան,
յերկիր
ձըգեց,
արար
շիւար,
Եւ
սատանի
ըզնա
մատնեց,
որ
չարչարեց
ամ
վեց
հազար։
Սէթայ
որդիքըն
խառնակեց,
որ
ճգնաւորք
էին
յօժար,
Զփողն
ու
զծընծղակն
լըսեցին՝
ամենն
եկին
լեռնէն
ի
վար։
Կինն
զՈվանէսըն
գլխատեաց,
Հերովդէի
պղծոյն
համար,
Որ
նա
վառեալ
էր
ցանկութեամբ‚
փութով
տարաւ
զկամքըն
ի
կատար։
Սէրըն
հանէ
զմարդն
ի
խելաց,
որ
այլ
իսկի
չըկայ
խաբար,
Իմաստութիւնըն
խափանի,
եւ
հէնց
դառնայ
քան
զդիւահար։
Կինըն
քաղցրիկ
զըրոյց
ունի,
քան
զօձ
քայլէ,
՚ւ
առնէ
գալար,
Զթոյնըն
թափէ
յանկարծակի,
զմարդ
զէտ
ակնատ
բռնէ
անճար։
Զունքըն
ծարրէ,
զաչքըն
դեղէ,
էնց
ցեղ
լինի
քան
զբելիար,
Միշտ
ըզպըռուկըն
ծամըռտէ,
զմարդիկ
ձըգէ
ի
քարն
ի
վայր։
Թուլգուրանցին
զձեզ
կ՚աղաչէ,
թէ
կնոջ
սիրոյն
մի՛
տիրանար,
Որ
չը
զրկի
դու
ի
լուսոյն,
ւ՚
այլ
յԱստուծոյ
չլինի
քեզ
ճար։
