Միջերկրական

ՅԱՌԱՋԱԲԱՆ

Եկեր եմ ծով՝ կարօտով, եւ կապոյտ ծով է անհուն,

Նաւահանգիստ, պերճ քաղաք, ամառ, եւ գիւղ է խաղաղ.

Առաւօտուն՝ ճիչ, խայտանք ծիծառներու, աքաղաղ,

Եւ տեսիլ է հայրենի՝ հոս, լուսացման այս պահուն։

Ափ է օտար, անծանօթ, ծանօթ՝ սակայն, ծանօթ ծով,

Միջերկրական, Արեւելք՝ Արեւմուտքին մէջ, Երկիր…

Եւ մանկութեան աշխարհիս նըման ժայռեր են կարմիր,

Այդ աշխարհիս ջուրերուն նըման ծովն է իր կոծով։

Նման փայլող բըլուրներ եւ նոճիներ, լուսաբաց՝

Նարնջագոյն ու կարմիր… Յարութիւն է անցեալի,

Մինչ ուղեւոր մեծութիւն ծովն է, հըզօր, կը փայլի

Իր յուշերով դարաւոր, կ’առաջանայ լայնաբաց։

Հոս՝ հեռացածն է ներկայ եւ գալիքն է միասին,

Հին, նոր խինդեր միասին։ Այստեղ տեսածս է նըման

Մանկութեան մէջ տեսածիս, մաքուր, խաղաղ, անսահման,

Եւ նըման է ապագայ աշխարհի մեր երազին։

Ճամբուս վըրայ թափառման՝ երկիր այս ծովն է եւ հուն,

Եւ ուղեւոր մարդկութեան, եւ քայլերու գերբնային

Ձայն է, եւ մերթ քայլերուս ձայնն է…Տարուած կը նայիմ,

Տարուած եւ լի, լայնաբաց՝ լուսաբացի այս պահուն։

  * * *

Բայց լռութեան մէջ, ահա, վրդովիչ կոծն է ծովին,

Ձայնն է կտրած ծովերուս։ Օ՜ ի՜նչ ժըլատ ճակտի գիր.

Մեծութիւններ մարդկային ցանկալ, սակայն տարագիր

Շրջիլ, ոչ մէկ մեծութեան կրնալ կապուիլ սրտովին։

Քաղցրութիւններ հեռացած կը յիշեմ, զիս կը յուզեն,

Եւ հեռացած կը զգամ զիս։ Ջուրեր կանաչ, գերբնային

Ձեռքերու պէս կու տան լոյս։ Խորէն ժայռեր կը նային։

Վերացման պահ է, բայց զուրկ եւ կուշտ կը զգամ զիս լոյսէն։

Եւ հեռանալ կ’ուզեմ դեռ, թէեւ տեսիլ է վըսեմ,

Ու կըրակներ են նորէն, մինչ ծնունդ է խաւարին

Խորէն, հուրեր՝ հըրաշէկ մետաղներու… կը վառին

Անցեալ յոյսեր։ Միշտ ծովին առջեւ՝ լոյսին կը սպասեմ…

Եւ ալիքներ են կրկին՝ այս սպասման մէջ լըռին…