Միջերկրական

ՀԱՍՈՒՆՈՒԹԻՒՆ

  I

Աշուն է լուռ եւ մշուշ։ Խաղաղութեան անհուն ծով

Եւ տխրութիւն է խորունկ։ Հասունութի՞ւն, թէ՞ բեկում։

Հրայրք ու բերք յորդառատ, միրգեր հասուն, բայց տրտում

Տերեւաթափ՝ արեւէն բաժանման մեծ թախիծով։

Անդորրութիւն անհունի, մեծ քաղցրութիւն, եւ կարծէք

Խոնջէնք է, պաղ հողմերու կուտակում՝ զուր յոյզերուն

Լռութեան մէջ հիասթափ։ Վախճան անհունն է եւ հուն,

Սին վերացումն է, խոպան՝ ուր կը հասնինք սրտաբեկ։

Ծառեր, թափած ոսկիներ, թաց, կը մըխան եւ բոլոր

Բերքերն են զուր, զուր՝ բարի բոլոր ճիգերն։ Ոչ ոք իր

Ուզած կեանքին կը հասնի, եւ ամէն ոք տարագիր՝

Քայքայուելով դէպի մահ քալող ցաւոտ ուղեւոր։

  II

Աճումն հատնում է կարծէք եւ կատարներն են աւեր։

Սեւ տատասկներն են թշուառ։ Մրգաբաշխ ծառն է թշուառ։

Աշուն, բեկում՝ ամէն կողմ։ Կը սահի մերթ ճիւղ մը վար։

Եւ մըշուշն է գետի պէս՝ որ կը տանի ստուերներ։

Հասունութիւն է սակայն։ Աճում, աճո՜ւմ՝ մթասոյզ

Հողերուն մէջ, նոր ուժեր։ Աշխարհն անվերջ կուգայ վեր։

Արարչութիւն մը կ’աճի։ Կան գալիքներ խնդաբեր։

Ապրիլ, կերտելն է բերկրանք։ Աճում, ծնունդ։ Կորով, յոյս,

Եւ կարծրացում եւ գորով՝ մինչ կը թափին տերեւներ։

Խաղաղութիւն մըն է մեծ։ Հասունութիւն՝ խորն հոգւոյս [1] ։