ՆՈՒԱԳՔ,
հտ.
Ե
(Տխրունի),
Վենետիկ-Ս.
Ղազար,
1858,
Հանգիստ
ննջեցելոց
ի
Քրիստոս
իմ
արենառուաց
եւ
հոգւոյ
հարազատաց
ի
սփոփանս
թաղծելոյ
եւ
զրկելոյ
ՆԱԽԵՐԳ.
ՏԽՐՈՒՆԻ
Ըզմէ՞
խորշիս
յինեն
զուր.
Ուր
միանգամ
ժամանակ
Եւ
ուր
սահմանք
ածեն
փակ
Չիք
ինչ
անդին
անտըխուր
Չիք
անաղօտ
կեանք
աւուր.
Ոչ
մի
ծաղիկ
անթառամ
Ոչ
յեղանակ
յամերամ
Չիք
ինչ
են
անատըուր։
Անցանէ
բնաւ
ընդհանուր,
Եւ
լոյս
եւ
գեղ
եւ
սիրուն
Չիք
աստ
անանց
ու
անտխուր։
Ո՜վ
դու
գոռոզ
սիրտ
ամուր՝
Յանկայ
ներկայդ
ապաստան,
Ցե՞րբ
է
յուսոյն
այն
պայման
Չիք
աստ
անյեղ
ու
անտխուր։
Ե՛կ
թաղծեա՜լդ,
ե՛կ
լաց
մաքուր,
Զի
տըխրութեան
իսկ
գոյ
վերջ :
Գոյ
յարազուարճ
եւ
վայր
պերճ,
Զըրկելոց
տո՜ւրք
անտխուր։
