Գողգոթայի ծաղիկներ

ՄԵՌՆՈՂ ԲԱՆՈՒՈՐ

Քամին կ'ոռնայ ու տընակն իր հիմներէն կը ցընցէ
Իբրեւ ահեղ դամբարան:
Ծիւրախտաւոր բանուոր մ'հոն կը վախճանի մազկըռինչ՝
Խարին վրայ հոտեւան:

Յանո՜ւն պատառ մը հացի՝ գործատան մէջ թաղեց ան
Ճառագայթներն հոգիին.
Տըւաւ փերթ փերթ որ ուտեն մեքենաները վիշապ
Միսերն հուժկու կըռնակին:

Անիւներուն ակռաներն ողնածուծո՛վն օծանեց,
Եւ սըրբեց իր մազերով.
Հընոցին դէմ՝ մերկալանջ, ժահրոտ օդին մէջ՝ մըղձկուկ
Ապրեցաւ միշտ մեռնելով:

Արդ տապալող նոճիի հանգոյն բան մ'է այդ տըղան,
Այդ յա՛ղթ ռամիկն երբեմնի:
Երկաթներու հետ պայքար մ'եղաւ իր կեանքն յարատեւ.
Արդ կը փըշրի զերդ վանի:

Գերեզմանին դեղին հո՛ղն իր աչքերուն վրայ կապոյտ
Սըփռեր է Մահն անժըպիտ.
Մեղրամոմի պէս մարմինն ահաւասիկ կը հալի
Մատերն ի վար շիթ առ շիթ:

Ի զո՜ւր գարունն երազեց, եւ հովերուն մէջ ազատ
Կաղնիացումն հասակին.
Ի զո՜ւր տենչաց երգով լի շրթունքներն իր երկարել
Աղբիւրներու ջինջ ակին:

Արեւուն տեղ՝ դալկութիւն, շուշաններու տեղ՝ մըրուր
Պըսակեցին ճակատն իր:
Սիրոյ երգին փոխարէն՝ եկաւ փըրփրիլ շըրթունքին
Հըրատապ հազ մը կարմիր:

Արդ կը հազա՜, կը հազա՜ իր զոհի գլուխը դըրած
Ծոցին մէջ մօ՛րն աղեկէ՜զ՝
Որուն կուրցա՛ծ աչքերէն իսկ արտասուք կը բըղխին՝
Հողէն պըտղող ջուրին պէս:

Վար կը կախուի սընարէն Յիսուսի խաչը կարմիր,
Բայց ճակատին վրայ չինկած
Շիթ մ'Արիւնէն փրկութեան – որ սառե՜ր է խաչին վրայ –
Ինք կը մեռնի, վաստակած:

Քամին կ'ոռնայ եւ տընակն իր հիմերէն կը ցընցէ
Իբրեւ ահեղ դամբարան…
Ու սեւ կատուն տընակին կը մըլաւէ՜ խելայեղ
Ճանկըռթելով շեմքը դրան: