ԾՈՐԱԿՆԵՐ
ԾՈՐԱԿՆԵՐ
Ես
խանութպան
-
նստեր
ծորակ
կը
ծախեմ
-
Մարդիկ
կու
գան
մէկ
մէկ
ծորակ
կը
զատեն
-
Ոմանք
դեղին
-
որ
երբ
բանան
արեւ
հոսի
ծորակէն
-
Ոմանք
ճերմակ
-
որ
վազէ
յոյս
ձիւնափայլ
-
Ոմանք
ծորակ
կ’ուզեն
լոյսի
՝
ոմանք
սիրոյ
-
շատեր
ալ
Համբերութեան
կարեկցութեան
ազատութեան
ծորակներ
-
Ես
իբրեւ
թէ
կը
փնտռեմ
-
հատ
մը
կու
տամ
ըստ
բախտի
Ահա
կ՛ըսեմ
-
լաւագոյնն
Է
-
քեզի
համար
զատեցի
Երբ
տուն
երթան
զետեղեն
Ու
ծորակները
բանան
Ու
դիպուածաւ
եթէ
ջուր
գայ
եւ
հոսի
Կ’ուրախանան
անսահման
Ահա
կ’ըսեն
-
արեւի
ջուրն
է
ոսկի
Ահա
յոյսի
-
ահա
լոյսի
կամ
սիրոյ
Համբերութեան
կարեկցութեան
ազատութեան
ջուրն
է
այս
Ու
այդ
ջուրով
երես
ու
սիրտ
կը
լուան
Կը
խոնարհին
ծորակն
ի
վար
-
լիայագուրդ
կը
խմեն
Ես
խանութպան
-
դեռ
շատ
ծորակ
կը
ծախեմ
ԱՆՊՏՈՒՂ
ՍԱԼՈՐԵՆԻՆ
Սալորենին
որ
գարնան
պտուղ
չտուաւ
Ամչցաւ
-
Տխուր
նայեցաւ
իր
տերեւներուն
Իր
լերկ
ճիւղերուն
Ու
լացաւ
Եւ
լաճերը
թաղին
-
պտուղի
գող
-
Ոչ
մէկ
քար
նետեցին
Արհամարհանքով
ծառին
նայեցան
Ու
գացին
Այդպէս
լքուած
ու
այդպէս
առանձին
Սալորենին
Անոնց
ետեւէն
նայեցաւ
կարօտով
Ու
լացաւ
Եւ
Պարոնները
Տիկինները
թաղին
Չնշմարեցին
Հէք
սալորենին
Որ
այդպէս
անպէտ
-
այդպէս
յանցաւոր
Լացաւ
Միայն
կատու
մը
սեւ
-
շուքի
բարեկամ
Արեւի
նման
դեղին
աչքերով
Երկար
նայեցաւ
սալորենիին
Ու
տուն
տեղ
եղաւ
Չորս
հատ
ծագ
բերաւ
ծառին
ստուերին
Հիմա
սալորենին
Խանդով
կ՚երկարէ
իր
գով
հովանին
Որ
ձագուկներն
ամրան
կիզիչ
արեւէն
Չըլլայ
թէ
այրին
ԿԱՂԱՆԴԻ
ԳԻՇԵՐ
Ամէն
ինչ
ծայրէն
վերսկսելու
Ի
վերջոյ
նորէն
այսպէս
ըլլալու
Տօնն
է
այս
գիշեր
-
Լոյսեր
վառեցէք
-
եթէ
չի
բաւեր
Ձեզ
տաքցնելու
ձեր
լոյսը
ներքին
-
Տօն
է
այս
գիշեր
-
Պահ
մը
ամէն
ինչ
վերջացնելու
Ամէն
ինչ
ծայրէն
վերսկսելու
Տօնն
է
այս
գիշեր
-
Յոյսեր
վառեցէք
-
եթէ
չեն
բաւեր
Ձեզ
տաքցնելու
ձեր
յոյսերը
հին
-
Տօն
է
այս
գիշեր
-
Ի
վերջոյ
նորէն
այսպէս
մնալու
Քիչ
մը
աւելի
յուսալքուելու
Տօնն
է
այս
գիշեր
-
Երգել
փորձեցէք
-
եթէ
չէք
մոռցեր
Խանդոտ
երգերը
ձեր
պարմանութեան
-
Տօն
է
այս
գիշեր
-
Զուր
տեղ
վատնուած
օրերն
յիշելու
-
Գոյութեան
տխուր
հաշուեկշիռին
Տօնն
է
այս
գիշեր
-
Լոյսեր
ու
յոյսեր
վառեցէք
գոյն
գոյն
-
Երգեր
երգեցէք
հինէն
ու
նորէն
-
Տօն
է
այս
գիշեր
-
Գոյատեւելու
տօնն
է
այս
գիշեր
ԲՈԼՈՐՆ
ԱԼ
Անոնք
բոլորն
ալ
Պարոն
են
Տիկին
են
ես
մի
ոմն
Զահրատ
Բոլորին
ալ
խօսքը
կշիռ
ունի
ու
Բոլորին
ալ
շուքը
ծանր
է
-
կապար
-
Ես
մի
ոմն
տաղասաց
Ամպին
լոյսին
կամ
ինծի
պէս
կէս
խենդ
մարդոց
սիրահար
Անոնք
բոլորն
ալ
Տիկին
Անոնք
բոլորն
ալ
Պարոն
Պատկառազդու
Պատ
Պատկերազարդ
Ես
մի
ոմն
քիչ
մը
սիրող
-
քիչ
մը
քանդող
-
ու
քիչ
մը
շատ
երազող
ԲՈԼՈՐՍ
ԱԼ
Քանի
որ
բոլորս
ալ
նոյն
նաւը
նստեր
կը
սուրանք
անվերադարձ
Քանի
որ
բոլորս
ալ
նոյն
անձկութեամբ
կը
կառչինք
նաւին
խօլարշաւ
Ու
քանի
որ
բոլորս
ալ
նոյն
թափով
կը
հրենք
անոնք
որ
կ’իյնան
վար
Ո՞վ
պիտի
հարցնէ
մեզի
այս
գիշեր
ո՞ւր
եւ
ի՞նչու
Քանի
որ
բոլորս
ալ
նոյն
հարցումէն
կը
փախչինք
ԱՅՍ
ԱՇԽԱՐՀԻՆ
ՏԷՐԵՐԸ
Ով
են
կ՚ըսէք
այս
աշխարհին
տէրերը
Եթէ
ոչ
մենք
Եթէ
ոչ
մենք
ու
մեր
անմար
սէրերը
Ով
են
կ՚ըսէք
որ
կերտեցին
սա
ձիւնափայլ
լեռները
Մի
գուցէ
մենք
Մի
գուցէ
մենք
ու
մեր
անհաս
սէրերը
Ով
են
կ՚ըսէք
վաղուան
բարի
ու
երջանիկ
ծերերը
Ի
վերջոյ
մենք
Ի
վերջոյ
մենք
եւ
մեր
անմեռ
սէրերը
Ով
են
կ՚ըսէք
այս
աշխարհին
տէրերը
ՀԱՐՑԱԹԵՐԹԻԿ
Ջուրն
էր
-
առաւ
-
քշեց
տարաւ
Ի՞նչ
բան
կ՚ըսէք
-
Մելինէին
Մանկութի՞ւնն
էր
անգոյն
-
պղտոր
-
Թէ
նոյնինքն
Մելինէն
էր
-
Քշեց
տարաւ
Յուրն
էր
-
քշեց
-
տարաւ
անդարձ
Ի՞նչպէս
-
կ՚ըսէք
-
բռնի
ոյժով
Մելինէին
փէշէ՞ն
քաշեց
Թէ
նոյնինքն
Մելինէն
էր
Հեռուներուն
կանչին
վազեր
-
Ջուրն
էր
-
քշեց
-
առաւ
-
տարաւ
Տարաւ
անդարձ
-
ինչ՞ու
-
կ՚ըսէք
-
Կա՞րճ
էր
կեանքը
Մելինէին
Թէ
նոյնինքն
Մելինէն
էր
Կարճ
մնացեր
աշխարհիս
մէջ
-
Ի՞նչու
-
կ՚ըսէք
-
քշեց
տարաւ
Ետ
չբերաւ
-
Ջո՞ւրն
էր
-
կ՚ըսէք
ՓՐՕՖԷՍԷՕՐ
ՓԱՐՕ
ԵՒ
ԻՐ
ԼՈՒԱՑՔԻ
ՄԵՔԵՆԱՆ
Օրէնքներն
այնպէս
կը
պահանջեն
որ
Ամէն
ոք
բերէ
Ուղեղը
յանձնէ
Անպայման
Փրօֆէսէօր
Փարոյին
-
Այդ
ամենագէտ
փիլիսոփային
-
Որ
զանոնք
լուայ
Մեքենային
մէջ
իր
ամենակուլ
Կը
տրամադրեն
օրէնքներն
յետոյ
Որ
հլու
հնազանդ
Ամէն
ոք
դարձեալ
Ետ
առնէ
ուղեղն
իր
մաքուր
-
լուացուած
Ջոջ
մեքենային
մէջ
փարոյական
-
Զետեղէ
գանկին
մէջ
-
Մեկնի
գոհունակ
-
Իսկ
կան
որ
անօրէն
-
Ուղեղով
անլուայ
-
ժանգոտ
մեքենային
դէմ
փարոյական
ու
բարոյական
Կը
կանգնին
հպարտ
-
կը
կանգնին
աղուոր
Արեւուն
երկարող
ծաղիկի
մը
պէս
Հպարտ
եւ
ազատ
ԹՈՒԹ
Թթենիէն
Թութ
մը
ինկաւ
-
Թութ
մը
կարմիր
Արիւնոտ
Արիւնոտ
Կուրծքիդ
վրայ
Արիւնոտ
կուրծքիդ
վրայ
սիրատոչոր
Արթնցար
–
Մագլցեցար
Արիւնն
ի
վեր
Կարմիր
թութի
ծառն
ի
վեր
Անգիտակ
թէ
Կարմիր
թութի
ծառն
ես
եմ
Սիրատոչոր
Արիւնոտ
ՊՈՉ
Թովմասի
սիրտը
կը
նեղանար
Տեսաւ
կատուն
որ
կը
խաղար
պոչին
հետ
Վեր
նայեցաւ
-
Տէր
ըսաւ
Ինչ
կ’ըլլար
եթէ
զիս
ալ
պոչով
ստեղծէիր
ԱՆՑԱՒ
ՆՍՏԵՐ
ԷԻՆ
ՈՏՔԻ
ԵԼԱՆ
ՆՈՐԷՆ
ՆՍՏԱՆ
ԴԱԳԱՂ
ՄԸ
ԱՆՑԱՒ