Ամբողջական երկեր հատոր Ա

ԿԱՊԱԴՈՎԿԻԱ

1

Հողն ու աւագը գացին -

Եւ անոնք

որ զօոեղ էին այնքան

որ դէմ դրին հողմին հեղեղին

Մնացին -

Մնացին դէպի երկինք երկարող ճիչերու պէս 
անմահութեան գդակ մը իրենց գլխուն

2

Յետոյ մարդը եկաւ -

Մարդը աղօթել ու  փորել  գիտէր -
- աղօթեց փորելու համար փորեց աղօթելու համար -

ու խոռոչներէն

գոյնզգոյն աղաւնիներ թռան

դէպի գոյատեւում

3

Եւ  Աստուած

- որ դեռ նոր իր որդին ղրկեր էր Երուսաղէմ -

շրջապատուած իր մարգարէներով

եւ հրեշտակներով 
իջաւ հովիտն ի վար -

մինչ մարդը գետնափոր ապաստաններուն մէջ 
կը դրոշմէր Անոր կնիքը 
փոշիին վրայ պատերուն

4

Յետոյ մարդը գնաց

ու քարերը մնացին բերանաբաց

իրենց  ներսի  նկարները չմարսած տակաւին

եւ լուսամուտներն էին աչքերու պէս 
որոնք պարապին պիտի նային 
յաւիտեան

5

Ու մարդիկ խորհեցան թէ Աստուած ամէն տեղ էր

թէ Աստուած կար արդէն առանց ժայռերուն 
թէ ժայռերը կային առանց Աստուծոյ

կամ թէ ոչ Աստուած եւ ոչ ալ ժայռ կար 
առանց իրենց

6

Այսօր

այս ժայռերուն առջեւ կիսափուլ

այս տաճարներուն ներքեւ կիսաւեր

այս նկարներուն ի տես կիսաթափ

մեզմէ ոմանք կ՚երթան ետ դէպի անցեալ

մինչ մեզմէ ոմանք դէպի ապագայ

Հովիտին խորը գետ մը կը հոսի

ժամանակին դէմ