ՆՈՐԷՆ
ԹԱՓԱՌՈՒՄ
Գիշեր,
անձրեւ,
խոզ
մը
կ’արծի
տանիքիս։
Վարը
մառան
մը
կ’եռայ
շէկ
փրիմուսին։
Թմբուկ
մը
օդը
կ’եփէ։
Սրինգն
է
շոգի։
Դափ
ու
ծափեր
բոցին
վըրայ
կը
յորդին։
Հեռուներէն,
պըտուտակը
պըտուկին՝
Կը
փրցընէ
սիրտս՝
ըսպունգի
մը
նըման։
Անկողինս
է
աղջիկ
դեւի,
ես՝
Փերկինթ
[1],
Քեզ
կը
լըքեմ,
Փարիզ,
պառաւ,
ջատուկ
մա՛յր։
Անձրեւը
զիս
կ’առաջնորդէ
Արքային։
Անձրեւը՝
սեւ
հայելի
մութ
մայթերուն։
Մութին
մէջ
մեղմ
վայրէջ։
Զիստերըս
կ’այրին։
Անձրե՛ւ,
վազենք,
քանի
գարունս
է
եռուն։
[1]
Փերկինթ
-
Իպսենեան
կերպար.
արկածախնդիր
թափառական: