Անջրպետի մը գրաւումը

Հեղինակ

Բաժին

Թեմա

ՆՈՐԷՆ ԹԱՓԱՌՈՒՄ

Գիշեր, անձրեւ, խոզ մը կ’արծի տանիքիս։

Վարը մառան մը կ’եռայ շէկ փրիմուսին։

Թմբուկ մը օդը կ’եփէ։ Սրինգն է շոգի։

Դափ ու ծափեր բոցին վըրայ կը յորդին։

 

Հեռուներէն, պըտուտակը պըտուկին՝

Կը փրցընէ սիրտս՝ ըսպունգի մը նըման։

Անկողինս է աղջիկ դեւի, ես՝ Փերկինթ [1],

Քեզ կը լըքեմ, Փարիզ, պառաւ, ջատուկ մա՛յր։

 

Անձրեւը զիս կ’առաջնորդէ Արքային։

Անձրեւը՝ սեւ հայելի մութ մայթերուն։

Մութին մէջ մեղմ վայրէջ։ Զիստերըս կ’այրին։

Անձրե՛ւ, վազենք, քանի գարունս է եռուն։



[1]            Փերկինթ - Իպսենեան կերպար. արկածախնդիր թափառական: