Անջրպետի մը գրաւումը

ՎԵՐԱԴԱՐՁԻ ԵՐԳ

Քեզի՝ Կաքաւեան [1]

Խենթը իր օրը ըրաւ,

Խելօտն օրին կը սպասէ.

Խելքը դաշտի մը վըրայ

Ծով մ’է, յաճախ աւազէ,

Որուն գրկին մէջ վայրի՝

Սրտերն անդարձ կը խըրին։

Եթէ նըւազ խելացի,

Նըւազ փնտռող ըլլայի,

Գոհանալով իմ հացի

Շերտէս, հիւղէս գիւղային,

Չէի այսպէս փնտըռեր

Ծովեր, գիրքեր, աշխարհներ։

Եթէ նըւազ խելացի,

Նըւազ փնտռող ըլլայի,

Չէի ըզգար առանձին

Զիս ու այսպէս ամայի՝

Սա միսերուս տակ ունայն,

Աքսորեալի մը նըման։

Եթէ նըւազ խելացի,

Նըւազ մինակ ըլլայի,

Չէի ցաւերըս ինծի

Խոշորցըներ, երկնային

Ազդեցութեանց տակ՝ անվերջ

Չէի այսպէս տանջըւեր։

Խաւարը միշտ խաւար է.

Միլիոնաւոր դարերու

Մարդերը՝ լոկ սեւ բառեր

Գըլորեցին իրարու,

Ու միշտ մեռան կէս ճամբան

Խորհուրդներուն անվախճան։

Եթէ նըւազ խելացի,

Նըւազ խորհող ըլլայի,

Խենթ, միամիտ խաբուածի

Պէս կու տայի աշխարհին

Ես ինքզինքըս եւ ուրախ

Կը նետուէի խաղէ խաղ։

Խենթը իր օրը ըրաւ,

Խելօքն օրին կը սպասէ.

Խելքը դաշտի մը վըրայ

Ծով մ’է, յաճախ աւազէ,

Որուն գրկին մէջ վայրի՝

Սրտերն անդարձ կը խըրին։