Հայրէններ

Գ/Խ. ՏԱՂ ՍԻՐՈՅ ԵՒ ՊՈՒԼՊՈՒԼԻ

* * *

Պուլպուլ կայնե քարին ճօթին,

Կուտ կուտէր, այրոյն կու հեղար,

Մեր տէրն եկաւ, վէրէվէն անցաւ,

— Ի՞նչ գու լաս, իմ հայր թագաոր:

— Ի՞նչ լամ, իմ հայր թագաոր,

Ձագերս ի ծօցէս տարեր են:

Գույն հազար-հազար ծաղկունք,

Ես քարի բօքար մ' էի,

Ան պաղջին բանլիք վերան,

Բացեց ու պաղջան մտաւ,

Վարդ քաղեց, թափսին շարեց,

Յետ ղրկեց՝ եարին նաւորեալ:

Առավ ու բարձին շարեց,

Շէկմէք յերեսն ի վերան:

Ովն ի կար ոսկի սնտիկ,

Մէջն ի կար ղարիպ ճնճղիկ,

Կօտրեցաւ ոսկի սնտիկ,

Թըռաւ էն ղարիպ ճնճղիկ,

Թըռաւ ու պախջան մտաւ,

Վարթենին թերինին ճօճեցաւ,

Ըսի, թէ Վարթենին թերինին վերան մի՛ ճօճար,

Փուշ ունի, ոտիտ կարունէ եղէ:

Գիտունին վեր մի՛ լինիր:

Անգետնու սիրել, ի շալակս եմ առեր,

Դեռ կասէ՝ Օտվիս կը ցաւի:

Ծարուրած աչերս լացուցեր,

Հինարած ձեռւիս ջարդեցեր:

 

Գ/ԽԱ. ԶԿԹԽԱՅՆ Ի ՁԵՌՏ ԱՌ ԵՒ ԶՀԱՅԵՐԷՆՍ ԱՍԱ

* * *

Սարերն ամէն ձիւն եկեր,

Սարերուն վէլքն վերացեր,

Աշունն ի բաղչէն մտեր,

Ծառ զիւր տերեւն ուրացեր,

Ծառուն ես հարցու արի,

«Քո ռէհան ճղերդ ի՞նչ եղան»,

Ծառն էլ մուջաբաթ եբեր

Ու ասաց յիւր սրտէն ի վեր,

Մէկ բեր յԱդամայ ի վեր,

Ո՞վ մեռեր՝ նայ այլւի եկեր,

Էդ իմ ըռէհան ճղերն,

Թէ թափեր է, նայ այլւի եկեր»:

 

Ծառն էլ զիս դժար ղահրեց,

Նայ ես էլայ ի բարձր սարեր,

Ստիկ սարերուն արի,

Նայ ամէնք տրտում են դարձեր,

Հարցում ես նոցա արի,

Կանչեցի, թէ, «Բա՜րձր սարեր»,

Նայ ինձ ճուապ չի տուին,

Որ ամէնք տրտում են եղեր,

«Սարե՛ր, ձեր արեւն ասեմ,

Ասլն ի՞նչ է, յէ՞ր էք տրտմեր»:

Դարձան ու ճուապ տուին,

Թէ, «Մհն ի վեր մեզ է անցեր»:

 

Ծառուկն ի բաղչիցն ի հետ

Ինքն կանչեց, թէ «Բարձր սարեր,

Յորի՞ն դուք հանցկուն կասէք,

Հանտ եկեր ծիծառն էլ ի վեր,

Ծիծառն է եկեր 'ւ անցեր

Ու գարնան հոտն հոտուտեր,

Զորտեղ գնացած հաւ կայ,

Նայ ամէնն բարով են դարձեր»:

Սարերն էլ խնդում ելան

Ու գարնան արաղ են արեր,

Յէսօր մեզ հազար երնեկ,

Ծառն մուշտուլուխ մեզ եբեր:

 

Գ/ԽԲ

* * *

Յերէկ ի պաղչան մտայ,

Ծառն զիւր տերեւն է թողել,

Ես իր ի հարցունք եղայ,

Թէ՝ «ըռանտ սուրաթ ի՞նչ է եղել»,

Դարձաւինձ ճուղապ երետ,

Թէ՝ «Գնա՛, դու շատ մի ասել,

Գնա՛, ցուցու քո յազգէն,

Որ մեռել , , , , ,

, , , , , ու դարձել ելել

, , , , , »:

 

* * *

Աշունն եմ տըւել հոգի

Ու գարունն դարձել առել,

Ի լեռներդ ի ձիւն եկել

Ու երէքնեն տարակուսել,

Խապարն ի մարմանդն իջել,

Ծառն զիւր տերեւն է թողել,

Նա տերեւն ի ծառն ասաց,

Թէ՝ «Աճապ քեզ ի՞նչ գէշ չի բերել,

Տարին տասնումէկ ամիս

Իմ շքովն զքեզ սնուցել,

Յեբ զղազալին ձայն առնուս,

Նայ հովին տաս զիս վատնել»:

 

Գ/ԽԳ. [ԻՐ ՊԱՀՈՑԻ]

(խաղերգ)

* * *

Ա

Զայդ հո՛ղդ, որ ի յափդ ունիս,

Ու գղտուկ կուզես, որ պահես,

Ասեմ, որ ի դուրս հանես

Ու ամէն մարդոյ ցուցանես:

 

Բ

Հոգի՛, ի յափիդ միջին,

Ես ասեմ, թէ մո՛մ կայ ի ներս,

Թէ չոր է՝ կակուղ ճմռէ,

Հան ի դուրս եւ դու զինքն տես:

 

Գ

Թուրքերէն սամա՛ն կասեն,

Որ յափիդ միջին կու պահես,

Ամ բեր ու ցոյց տուր դու մեզ,

Որ յետոյ ինձ չը մեղադրես:

 

Դ

Զբամբա՛կն ի յափիդ ունիս

Ու ասես, թէ մարդ չգիտէ,

Զայդիկ, երբ յառաջ բերես,

Նայ ասես, թէ լաւ կու գիտէ:

 

Ե

Ասեմ, թէ լսես, եղբայր,

Մի՛ վախեր, դու վստահ ասա,

Ա՛յդ, որ յափիդ միջին՝

Է՛ մանած 'ւ այլ իրք մի չկայ:

 

Զ

Զա՛յդ, որ ի յափիդ ունիս,

Ես գիտեմ, որ ինքն է դիպա՛կ,

Եւ զայդ՝ ի մըտաց ասեմ,

Որ ասես, թէ նա է գիտակ:

 

Է

Դու փերթ մի քթե՛թ պահես

Եւ ասես, թէ ես չգիտեմ,

Յինէն դու գաղտ է՞ր պահես,

Զի գիտես, որ ես լաւ գիտեմ:

 

Ը

Բանիկ մի ասել կամիմ,

Թէ մտիկ անես ու լսես,

Մորթի՛ է յափիդ միջին,

Թէ բերես ու մեզ ցուցանես:

 

Թ

Զա՛յդ, որ ի ձեռիդ ունիս,

Հանապազօրն կու մաշի,

Թէ հանց, որ ի դուրս հանես՝

Նա լինի փերթիկ մի կաշի:

 

Ժ

Զայդ քա՛րդ, որ ի յափդ ունիս,

Չէ՛ կռուի, այլ է հաշտելի,

Ձըգէ՛ զայդ ի քո ձեռացդ,

Որ լինի սրտնիս թասալի:

 

ԺԱ

Բանիկ մի ասել կամիմ

Վասն այդոր, որ դու կու պահես,

Ցորեա՛ն է յափիդ միջին,

Որ երագ յիւրմէն դու կուտես:

 

ԺԲ

Հետ ապրիշումիդ, եղբա՛յր,

Բան չունիս, զինքդ մի՛ պահեր,

Ձըգէ՛ զինքն ի քո յափէն

Ու բնաւ իսկի մի՛ վախեր:

 

ԺԳ

Զա՛յդ, որ ի յափիդ ունիս,

Ես ասեմ, դու բեր ու ցոյց տուր,

Զահմաթ ու ահ միտք արայ,

Փա՛յտ ասեմ, շուտով մի ցոյց տուր:

 

ԺԴ

Ճոթիկ սի թղթի՛կ ունիս

Ու կասես, թէ մարդ չգիտէ,

Ասեմ ու յայտնի առնեմ,

Որ ասես, թէ՝ «Լաւ կու գիտէ»:

 

ԺԵ

Ես՝ մի՛րգ ի յափիդ ասեմ,

Մի՝ պահեր, դու դարձիր ի յուշ,

Ցո՛յց տուր զինքն, որ ես ուտեմ,

Դու բերանովդ ասա, թէ՝«Անու՜շ»:

 

ԺԶ

Հարցուկ դու ընդէ՞ր լինիս,

Ու ասես, թէ բան կու գիտէ,

Զոսկո՛րն ես ի յափդ առեր,

Մի՛ պահեր, շուտով դու ձգէ:

 

ԺԷ

Քաղցած դու ընդէ՞ր կենաս,

Երբ յափիդ միջին կայ քո հա՛ց,

Զայդ կեր դու ու ջուր խմէ,

Որ չասես: թէ փորս է քաղցած:

 

ԺԸ

Ես բան մի ասել կամիմ,

Թէ չանես հետ ինձ ճոր ու նազ,

Յիսնէ գաղտուկ է՞ր պհաես,

Երբ յափիդ միջին կայ քո մա՛զ:

 

ԺԹ

Յայս աստնւորիս վերայ

Ես բերեմ քեզ բան մի վկայ,

Բերես, երեւան հանես,

Դու՝ արճի՛ճ ասես, թէ հոս կայ:

 

Ի

Զայդ ի՛րքդ, որի յափդ ունիս

Ու կուզես, որ դու զիս փորձես,

Հըլո՛ւն, ես գիտակ եղայ,

Որ յափիդ միջին կու պահես:

 

ԻԱ

Պղի՛նձ է, զոր գաղտ պահես,

Ես կանուխ զինքն իմացայ,

Զմատունքդ ի յառաջ պարզէ

Ու զամէն դու յայտնի ասա:

 

ԻԲ

Զապիկի՛դ ի յափդ ունիս,

Ու ասես, թէ ոք չգիտէ,

Ասեմ ու յայտնի առնեմ,

Որ ասես, թէ՝ «Լաւ կու գիտէ»:

 

ԻԳ

Զոսկի՛դ ես ի յափդ առեր,

Որ յիսնէն ի գաղտ կու պահես,

Հետ այդոր ով շատ դատեր՝

Նա յետոյ ի վայր նմացեր:

 

ԻԴ

Թ' ապաշխարութիւն ուզես

Ու կամիս դու կարգ մի յօշել,

Բռնիկ մի բրդի՛կ ունիս,

Ու կամիս չուխեկ մի շինել:

 

ԻԵ

Իրքուկ սի դժուար ունիս

Ի յափիդ միջին, թէ «Գիտե՞ս»,

Ձո՛ւ է ի յափիդ միջին,

Որ այնտեէ զինքդ կու պահես:

 

ԻԶ

Ա՛ղբ ես ի ձեռիդ առեր,

Մի՛ պահեր, շուտով մի ձգէ,

Գիտե՛մ խոտելի իրքդ,

Որ ոչ ով յափըն չի պահէ:

 

ԻԷ

Արծա՛թ յափիդ միջին,

Շատ հարկիս է քեզ, թէ գիտես,

Մուրվաթ աւելի է քո,

Թէ հանես ու մեզ ցուցանես:

 

ԻԸ

Դու իրք մի ունիս առ քեզ

Ու ասես, թէ զինքն ինձ ասա,

Սապո՛ն է ի քո յափիդ,

Ես շուտով զինքն իմացայ:

 

ԻԹ

Այդխո՛տ է ի քո ձեռացդ,

Որ յերկրէ է ինքն բուսած,

Ձգէ զզինքն ի քո ձեռաց,

Որ յայգէ եւ դաշտէ է հնձած:

 

Լ

Մատանի՛դ ի յափդ ունիս,

Այդ նշան է Սողոմոնի,

Ամ բեր եւ ցոյց տուր դու ինձ,

Որ ասեմ զիւր արմըցնի:

 

ԼԱ

Զայդ ի՛րքդ, որ պահեք ջանաս,

Այդ երկա՛թ է, հա՛ն երեւան,

Կարծես, թէ դու մէ՞ն ունիս,

Զայդ ունի ամէն շինական:

 

Գ/ԽԴ. [ԻՐ ՊԱՀՈՑԻ]

(Խաղերգ)

Ա

Այդ հո՛ղդ, որ յափիդ ունիս,

ՈՒ գաղտուկ կուզես, որ պահես,

Ասեմ, որ ի դուրս հանեն

Ու ամէն մարդու ցուցանես:

 

Բ

Հոգի՛, ի յաբիդ միջին

Բռնածդ՝ մո՛մ ես,

Հանէ ի դուս

Դու եւ տես:

 

Գ

Թուրք սաման կասեն,

Որ յափիդ միջին կու պահես,

Բեր ու ցոյց տուր,

Որ յետոյ ինձ չմեղադրես:

 

Դ

Զբամբա՛կդ ի յափիդ ունիս

Ու կասես, թէ մարդ չի գիտէ,

Ես գիտեմ, որ այլ իրք չէ

Ու բամբակ է:

 

Ե

Ասեմ, թէ լսես, եղբայր,

Մի՛ վախեր, դու վստահ ասա,

Ա՛յտ, որ յափիդ ունիս՝

Մանա՛ծ է ու այլ իրք մի չկայ:

 

Զ

Զա՛յտ, որ յափիդ ունիս,

Ինքն՝ ժիպակ,

Յայժմ ասեմ,

Որ ասես, թէ նայ է գիտակ:

 

Է

Դու քիչ մի շորի՛կ ես պահեր

Ու կասես, թէ մարդ չի գիտեր,

Հէնց գիտենաս,

Որ լաւ գիտակ եմ եղեր:

 

Ը

Բանիկ մի կամիմ ասել

Վասն այդ իրքդ, որ կու պահես,

Մորթի՛ է ափիդ միջին,

Թէ բերես ու մեզ ցուցանես:

 

Թ

Ա՛յդ, որ ի ձեռաց միջին է,

Հանապազօրն կու մաշես,

Փերթիկ մի կաշի՛է,

Շալլա, թէ դուս բերես:

 

Ժ

Զայդ քա

իկդ, որ յափիդ ունիս,

Չէ՛ կռիւ, այլ՝ հաշտելի,

Ձէգ ի ձեռացդ,

Որ լինի սրտիկս թէսէլի:

 

ԺԱ

Բանիկ մի ասել կամիմ

Վասն այտ, որ դուն կու պահես,

Ցորե՛ն է յափիդ միջին,

Երրեակ յիրմէն դուն ուտես:

 

ԺԲ

Հետ յապիրշումիտ, Եղբա՛յր,

Բան չունիս, զինքն մի՛ պահեր,

Ձգէ՛ ի քո յափէտ

Ու բնաւ իսկի մի՛ վախեր:

 

ԺԳ

Զայտ ի՛րքտ, որ յափիդ ունիս,

Ես ասեմ, որ դու բեր ու ցոյց տուր,

Քեզ զահմաթ է,

Փա՛յտ է, շուտ մի ցոյց տուր:

 

ԺԴ

Ճոթիկ մի թո՛ւղթ ունիս

Ու կասես, թէ ոք-ոք չի գիտէ,

Ասեմ ու յայտ առնեմ,

Որ ասես, թէ՝ «Ի՜նչ գիտակ է»:

 

ԺԵ

Այտ մի՛րքդ ի յափիդ, ասեմ,

Մի՛ պահեր դու ի յուշ,

Ցո՛յց տուր, եմի՛շ է,

Ես ուտեմ, որ ասես, թէ՝ «Ի՜նչ անուշ է»:

 

ԺԶ

Հարցուք դու ընդէ՞ր լինիս,

Ու ասես, թէ բան չգիտէ,

Զոսկո՛րդ, յոր ափիդ ունիս,

Ի ձեացդ ի վայր դու ձգէ:

 

ԺԷ

Քաղցած դուն է՞ր կենաս,

Երբ յափիդ միջին քո կա հա՛ց,

Զայտ կեր ու ջուր խմէ,

Որ չասես, թէ փորս է քաղցած:

 

ԺԸ

Ես գիտեմ, դուն չես ասեր,

Կանես մեզի նազ,

Գաղտուկ ի յիսնէ ես պահեր,

Յափիդ մէջն կա քո մա՛զ:

 

ԺԹ

Այս աստընվորի վերայ

Ես բերեմ քեզի վկայ,

Դու զնա հանէ ի դուս,

Ես ասեմ քեզ, թէ արճի՛ճ կա:

 

Ի

Զայտ ի՛րքդ, որ յափիտ ունիս,

Կասես ու զիս կու փորձես,

Հլո՛ւն է, իմացա,

Որ դու կու պահպանես:

 

ԻԱ

Պղի՛նձ է, որ դու պահեր ես,

Բա՛ց ձեռդ ու յայտնի ասայ մեզ:

 

ԻԲ

Զապիկի՛դ, որ յափիդ ունիս,

Քեզ ասեմ ես,

Որ ինձ ասես, թէ «Ի՜նչ լաւ գիտակ ես»:

 

ԻԳ

Զոսկի՛ն ի յափդ ես առեր,

Ու յիսնէ կաղտուկ կու պահես,

Հանէ՛, ցուց տուր ու տւոր մեզ,

Որ ասեմ «Աստուած օրհնէ զքեզ»:

 

ԻԴ

Մի՞թէ ապաշխարող ես,

Բռնիկ մի բո՛ւրթ ունիս,

Որ թէ կամիս՝ չուխէկ մի շինես

Ու դուն հագնիս:

 

ԻԵ

Դու գիտե՛ս՝ քոյ յափինդ ինչ է,

Ես չի տեսած գիտեմ, որ ձո՛ւ է:

 

ԻԶ

Ի ձեռնիդ ունիս ա՛ղբ,

Ձգէ՛ իվայր,

Որ չանեմ քեզ խաղք:

 

ԻԷ

Այտ ձեռինդ է թաթ

Ու միջինն՝ արծա՛թ:

 

ԻԸ

Ձեռունքդ է խփած

Ու մէջն սապո՛ն կա պահած:

 

ԻԹ

Ձեռքդ ինչ է, որ հոտէ,

Ես գիտեմ, որ խո՛տ է:

 

Լ

Ես ասեմ յայտնի,

Ձեռինդ է մատանի՛:

 

ԼԱ

Ձեռքդ կա պահած,

Վասն է՞ր ես կասկած,

Երկա՛թ ասեն նմայ,

Զի բազմաց է վկայած:

 

Գ/ԽԵ. [ԻՐ ՊԱՀՈՑԻ]

(Խաղերգ)

Ա

Զկաղամա՛րտ, որ ի յափիդ ունիս,

Բեր, գրեմ զայբ-բէն, որ ունիս,

Երթայս թպրանոց նստիս

Ու կամար վիճակս ուսանիս:

 

Բ

Զա՛յտ, որ ի մեզէ կու տաս՝

Ղարանֆի՛լ է մէջն ի յափիդ,

Երբ զայդ ինձ արժան տեսար,

Դու հասնիս սրտիդ մուրատին:

 

Գ

Զա՛յդ, որ ի ձեռիդ ունիս,

Ես ասեմ, դու ինձի լսէ,

Մարգարի՛տ է յափիդմիջին,

Հա՛ն, ցըցուր, ի՛նձ պարգեւէ:

 

Դ

Բանիկ մի ասեմ քեզի,

Ու՛նկն դիր, մըտօք լսէ դու,

Զթորո՛ւնճդ, օր ի յափդ ունիս,

Գողունի է, զինքն պահէ:

 

Ե

Լիմո՛ն է յափիդ միջին,

Որ ըզհոտն անուշ կու գովեն,

Դու է՞ր ի յափիդ պահես,

Չգիտե՞ս, որ ես գտանեմ:

 

Զ

Զա՛յդ, որ ի ձեռիդ ունիս,

Հոտն անուշ ի յիս կու բուրեն,

Խո՛ւնկ՝ ընդունելի Աստուծոյ,

Աստուծոյ առջեւ կու ծխեն:

 

Է

Զա՛յդ, որ ի ձեռիդ ունիս,

Ու կասես, թէ «Ո՞վ գիտէ»,

Շաքա՛ր է յափիդ միջին,

Ձեռնէտ հան, դու ծամէ:

 

Ը

Մէկ իրք մի դժար ունիս,

Որ մարդիք բնաւ ոչ գիտեն,

Սեւ ու բոլոր է ինքն,

Որ տաքդե՛ղ անուն կասեն:

 

Թ

Մէկ իրք մի պայծառ ունիս,

Որ յափիդ մէջն կու պահես,

Նա վա՛րդ անթառամ է դայ,

Կու վախեմ, թէ թառմեցընես:

 

Ժ

Զայդ ի՛րքդ, որ ի յափդ ունիս

Ու կասես, թէ՝ «Ինձ է ղուվաթ»,

Սեւ ձո՛ւթ է յափիդ միջին,

Որ ի նաւի կառնեն ղալավաթ:

 

ԺԱ

Ճոթիկ մի թեպրի՛կ ունիս

Ու կասես, թէ՝ «Մարդ չգիտէ»,

Հանէ՛, ցըցուր ի յայտնի,

Որ ասեն, թէ՝ «Ինչպէ՜ս կու գիտէ»:

 

ԺԲ

Զա՜յդ, որ ի ձեռիդ ունիս,

Ծաղիկ է, հանէ երեւան,

Քանի՞ կու պահես ի ձեռդ,

Հանէ դուրս, որ յամէն յիմանան:

 

ԺԳ

Ես նո՛ւռն ի յափիդ ասեմ,

Մի՛ պահեր, դու դարձիր ի յուշ,

Կտրէ զինքն, որ ես ուտեմ,

Դու բերանովդ ասայ, թէ «Անու՜շ»:

 

ԺԴ

Եղբա՛յր, քեզ բան մի ասեմ,

Դու քաղցեալ ես, ես յիմացայ,

Ըզմի՛սն ես ի ձեռդ առեր,

Կու պահես, որ մարդ չիմանայ:

 

ԺԵ

Չաշտայ կու շինեն մտրուպքն

Ու կապեն ըզլա՛րն ի վերայ,

Դու յէ՞ր գողացաց զայն լարն,

Որ յափիդ մէջն կերեւնայ:

 

ԺԶ

Հոգի՛, ի յափիդ միջին,

Ես ասեմ, թէ մազթա՛ք է այդ,

Մեր քրիստոնեայ ազգին

Չի՛ վայելեր, որ զինքն պահէ:

 

ԺԷ

Զեղէ՛գն ես ի ձեռդ առեր,

Կու պահես, թէ գիր կու գրէ,

Հանէ՛ զինքն, ի դուրս ձգէ,

Չլինի որ ձեռքդ խայթէ:

 

ԺԸ

Կանանչ ու կարմիր պօյան

Լեղակին միջէն կելանէ,

, , , , ,

Ի յափիդ միջէն դուրս հանէ:

 

ԺԹ

Զկո՛ւտն, որ պահեցիր գաղտուկ,

Գիտացիր՝ թէ ես չիմացա՞յ,

Հանէ՛, ի յառաջ ածէ,

Որ տեսնունք, թէ ի՞նչ կուտ է նա:

 

Ի

Հւասար ժողովեմ այսօր

Գունզգուն ծաղկունք զինչ որ կայ,

Երթամ ու շատ իրք ծաղկեմ,

Այտ լօ՜վդ ի մէջ յափիդ կայ:

 

ԻԱ

Զա՛յդ, որ դու պահած ունիս,

Այդ՝ սիսէ՛ռ, հանէ՛ երեւան

Ու տար, կերակուր շինէ,

Որ ժողովս յամէն լիանան:

 

ԻԲ

Ելայ ես, ի քեզ եկի,

Թէ հարկիս առնես դու ինձի,

Պակլա՛ ես բերեր յառաջ

Ու կասես, թէ՝ «Կե՛ր, սիրելի»:

 

ԻԳ

Զայդ ո՛սպդ, որ ի ձեռդ ունիս,

Կերակուր է ճգնաւորաց,

Լից ջուր եւ աղիկ եփէ

Ի պահոցն քառասնորդաց:

 

ԻԴ

Տառչի՛ն է յափիդ միջին,

Որ անուշ հոտն յիս կու բուրէ,

Դու հա՛ն ի յափիդ միջէն

Ու ինձ բեր՝ մէզայ պարգեւէ:

 

ԻԵ

Արեւն, եղբա՛յր, ի Խոյն մտնու

Կամ ի Ցուլն յառաջ մօտենայ,

Ժա՛մ է ցանել զայդ կորե՛կդ,

Որ ի յափիդ մէջն կու լողայ:

 

ԻԶ

Հոգի՛, զյափիդ միջին,

Ես յայտնեմ, դու ինձի լսէ,

Տաճիկն , , , , ,

, , , , , :

 

ԻԷ

Եղբա՛յր, ինձ մտիկ արայ,

Ըզքո ծածկուկն յայտնի դաւանեմ,

Գխտո՛ր է յափիդ միջին,

  Տուր զայն ինձ, որ թէնէք եփեմ:

 

ԻԸ

Աշնան ժամանակն որ գայ,

Երբ Կշիռն մտանէ արեւն,

Զերկիրն վարեալ ցանեն

Զայդ գարի՛դ, որ մէջ աբիդ է:

 

ԻԹ

Պարտէզ մի շինէ դու քեզ,

Բարելի տնկօք զարդարէ,

Սխտո՛րդ, որ ի յափիդ ունիս,

Տար ի մէջ պահջին սերմանէ:

 

Լ

Այս աստնվորիս վերայ

Քեզ ասեմ բանիւ մի վկայ,

Որ այդ՝ յափիդ միջին՝

Ես յայտնի ասեմ, շի՛պ է նայ:

 

ԼԱ

Զայդ ա՛ղդ, որ ի ձեռդ ունիս,

Համեմիչ այդ ամենի,

Սորա օրինակ բերեմ

Զինչ աղօթքըն սուրբ կու լինի: