Յաղագս
Փառինայ,
որ
կալաւ
զաթոռ
հայրապետացն:
Յայնմ
ժամանակի
համարեցան
արժանի
զՓառէն
ոմն
երէց,
ի
գաւառէն
Տարօնոյ,
ի
մեծէ
մարգարէանոցէն
Յովհաննու,
որ
էր
նախ
շինեալ
տուն
աղօթից
եւ
խնդրուածոց
ի
հանգիստ
սրբոցն,
զի
տեղին
այն
նմա
էր
հաւատացեալ:
Ապա
կոչեցին
զնա
առ
արքայն.
եւ
առաքեաց
զնա
պատարագօք
թագաւորն,
եւ
հրովարտակօք
եւ
ճոխ
իշխանօքն
որ
ընդ
նմա
առաքեցանն,
մեծ
զօրավարն
Հայոց`
որում
անուն
էր
Վասակ,
ի
մամիկոնեան
տոհմէն.
եւ
Մեհենդակ
ըռըշտունի,
եւ
Անդովկ
սիւնի,
եւ
Արշաւիր
կամսարական,
մեծք
եւ
գլխաւորք
նահապետք.
եւ
տասն
այր
այլ,
արք
պատուականք,
առին
գնացին
զՓառէն
սուրբ
ի
մայրաքաղաքն
Գամրաց
ի
Կեսարիա,
եւ
անդ
ձեռնադրեցին
զան
ի
կաթողիկոսութիւն
Հայոց
մեծաց:
Եւ
գան
դարձեալ
յիւրեանց
աշխարհն
խաղաղութեամբ:
Եւ
նստաւ
Փառէն
յաթոռ
հայրապետական
սակաւ
ժամանակս.
եւ
այլ
ինչ
չհամարձակէր
նա
կամ
խրատել
ինչ,
կամ
յանդիմանել
զմոլորութիւն
ինչ
զուրուք
կամ
զամբարշտութիւնս:
Բայց
միայն
զիւր
անձն
սուրբ
պահէր,
եւ
ի
հարկէ
ընգերէր
անօրէն
թագաւորին,
եւ
ըստ
նորին
կամացն
երթեալ
հնազանդեալ:
Եւ
յետ
այսորիկ
հանգեաւ,
եւ
յաւելաւ
առ
հարս
իւր.
եւ
առեալ
պաշտօնէիցն
եկեղեցւոյ
բանակին
զմարմինն,
գնացեալք
ի
գաւառն
Տարօնոյ`
տարան
ի
յագարակն
մեծի
մարգարէանոցին
Յովհաննու,
որ
էր
ինքն
ի
կենդանութեանն
իւրում
յառաջագոյն
բնակեալ.
եւ
անդ
գեղեցիկ
շիրիմ
գործեալ,
եւ
զսորա
ոսկերս
ծածկեցին:
