Յաղագս
անմտութեան
կարծեաց
ընդանեացն
Մուշեղի,
եւ
այլ
մարդկանն:
Եւ
եղեւ
իբրեւ
տարան
զմրամինն
սպարապետին
Մուշեղի
ի
տուն
իւր
առ
ընտանիս
իւր,
ոչ
հաւատային
ընդանիք
նորա
մահուն
նորա,
թէպէտ
եւ
տեսանէին
զգլուխ
նորուն
զատ
ի
մարմնոյն
անտի:
Զի
ասէին.
Դորա
յանթիւ
ճակատ
մտեալ
էր,
եւ
վէր
երբէք
չէր
առեալ.
ոչ
նետ
մի
դիպեցաւ
երբէք,
եւ
ոչ
այլոց
զինու
խոցեալ
է
զդա:
Իսկ
կէսք
յառնելոյ
ակն
ունէին
նմա.
մինչեւ
զգլուխն
անդէն
ի
կոճեղն
կարեալ
կցեցին,
եւ
հանին
եդին
ի
տանիսն
աշտարակի
միոյ.
ասէին`
թէ
վասն
զի
այր
քաջ
էր,
առլեզք
իջանեն
եւ
յարուցանեն
զդա:
Պահապան
կային,
եւ
ակն
ունէին
յառնելոյ,
մինչեւ
նեխեցաւ
մարմինն:
Ապա
իջուցին
յաշտարակէ
անտի,
եւ
լացին
թաղեցին
զնա
որպէս
օրէն
էր: