Յաղագս
վկայութեանն
Զուիթայ
երիցու
յերկրին
Պարսից:
Ապա
իբրեւ
չոգան
տարան
յերկիրն
Պասրից
զամենայն
գերութիւն
Հայոց,
եւ
զԶուիթ
երէց
Արտաշատ
քաղաքի
ունէին
կապանօք
առաջի
թագաւորին
Պարսից
Շապհոյ:
Եւ
նայէր
թագաւորն
Պարսից
Շապուհ,
եւ
տեսանէր
զերէցն
Զուիթ
այր
բարձր
եւ
անձնեայ,
եւ
ի
տիոց
մանուկ.
եւ
հեր
գլխոյն
ալեւորեալ
էին,
այլ
մուրուքն
դեռ
տակաւին
սեաւ
եւս
կային:
Ապա
յորժամ
զառաջինն
խօսել
սկսաւ,
ասէ.
Եթէ
տեսանէ՞ք
զառնդ
զայդր
զչարութիւն.
քանզի
յայտ
է,
ի
հերաց
այտի
երեւի`
թէ
կախարդ
է.
զի
հերքն
սպիտակ
են,
եւ
մուրուքն
սեաւ:
Իսկ
երիցուն
տուեալ
պատասխանի`
ասէ.
Թէ
քեզ
պէտ
իցէ,
այլ
զինչ
կամիս
խօսել
եւ
առնել`
խօսեաց.
այլ
վասն
այդորիկ
գիտեա,
զի
յիրաւունս
սպիտակեցեալ
են
նախ
հերքս.
զի
բազում
աւուրբք
երէց
են,
գոնեա'
հնգետասան
ամօք
քան
զմուրուս
նախաբոյս
են:
Իսկ
թագաւորն
հրաման
տայր
մինչեւ
ի
վաղիւն
պահել
զնա.
իսկ
ի
վաղիւն
հրաման
տայր
ածել
ի
հրապարակն
շղթայիւք:
Եւ
ելին
ոստիկանք
արքունի
հարցանել,
եթէ
իցէ`
յանձն
առցէ
պաշտել
զօրէնս
մոգութեանն,
ոչ
մեռցի:
Իսկ
նա
ոչ
առնոյր
յանձն.
այլ
կամեցեալ
մեռանել
խնդութեամբ
վասն
Աստուծոյ,
երթեալ
ի
տեղի
մահուան,
եւ
աղաչեաց
զվերակացուս
իւրոյ
մեհուանն,
զի
թողացուսցեն
նմա
սակաւ
մի
կալ
յաղօթս:
Եւ
մատուցեալ
յառաջագոյն,
եդ
ծունր
եւ
ասէ:
