Յաղագս
նորին
Յովհաննու:
Երբեմն
սոյն
Յոհան
անցանէր
առ
այգեօք
ուրումն.
եւ
էր
ժամանակն
զայգիսն
յատելոյ:
Աղաղակէր
առ
նա
այր
մի
յայգւոյն,
եւ
ասէ.
Օրհնեա,
տէր
եպիսկոպոս,
զմեզ
եւ
զայգիսս:
Ասէ
Յոհան.
Փուշ
եւ
տատասկ
բուսցի:
Ասէ
այրն.
Ի
մարմինդ
քո
բուսցի
փուշ
եւ
տատասկ,
փոխանակ
զի
տարապարտուց
անիծանես
զմեզ:
Եւ
եղեն
նշանք
յԱստուծոյ.
զի
իբրեւ
չոգաւ
եպիսկոպոսն
ի
վանս
իւր,
հասին
հարուածք
ի
վերայ
նորա,
սկսաւ
ընդ
ամենայն
անդամս
մարմնոյ
նորա
որպէս
զփուշ
հարկանել:
Եւ
մեծապէս
շտապեալ
անկեալ
ի
տանջանս
չարաչարս
հարուածոց,
եւ
ի
մեծ
տագնապի
կայր
աւուրս
բազում:
Ապա
յղեաց
կոչեաց
առ
ինքն
զայգորդն,
աղաչեաց
զնա
առնել
ի
վերայ
նորա
աղօթս,
զի
փրկեսցի
նա
ի
ցաւոցն:
Այգորդն
ասէր.
Իսկ
ես
ո՞վ
եմ,
զի
կարեմ
զոք
օրհնել
կամ
անիծանել.
թող
թէ
զայր
եպիսկոպոս:
Իսկ
նա
բռնադատէր
զնա
յայնժամ.
մինչեւ
յառնէր
այգորդն
կայր
յաղօթս
եւ
ասէր.
Տէր
Աստուած.
դու
գիտես`
զի
ես
այր
մեղաւոր
եմ
եւ
անարժան,
ոչ
գիտեմ
զաղմուկս`
յորում
ըմբռնեցայս.
դու
փրկեա
զիս
յայս
ի
չարէս,
զի
ասեն`
թէ
զայր
եպիսկոպոս
դու
անիծեր,
եւ
ասեն`
քո
բանիւ
եղեւ:
Զի
լաւ
էր
ինձ
մահ.
քանզի
չգիտեմ
զայս`
զոր
ինչ
զինէն
ասեն:
Եւ
զայս
ասացեալ`
անդէն
բժշկեցաւ
եպիսկոպոսն,
եւ
սկսաւ
յամենայն
մարմնոցն
փուշն
ի
բաց
թափել.
եւ
էր
իբրեւ
զփուշ
խոտոց.
վաղվաղակի
յարուցեալ
ողջացաւ
յախտէն:
