Քերթուածներ

ՄԱ՞Հ ԹԷ ԿԵԱ՞Ն
(ԿԱՐՄԻՐ ԲԻԾՆ)

Սըրտիս մէջ թաքուն,

Յաչկունս իմ փայլուն,

Այտիցս վրայ վառվառ,

Քնարիս վրայ բուրվա՜ռ,

Բան մը կայ շըրջուն,

Ջերմ ու շառագուն.

Մա՞հն է կամ թէ կեա՞ն.

-Նըմանի արեա՜ն…։

Բիբերուս մէջ սեւ,

Այլ եւ բո՜ց արեւ,

Շըրթանցս վրայ թռչո՜ւն,

Ծաղիկ, մեղր, ու թո՜յն,

Բան մը կայ յաւէտ

Որ ինձ ետ ընդ ետ

Տայ բերկրանք անհո՜ւն

Ւ՚ անհո՜ւն տրտմութիւն։

Թաշկինակիս վրայ

Զայն օր մը տեսա՜յ`

Որ ելաւ սըրտէ՜ս,

-Բիծ մ՚էր վարդի պէս…։

Կարմիր` վարդի պէս,

Բոլոր` աստղի պէս,

Կուրծքէ՞ս այն բըղխաւ,

Թէ՞ յաստեղց անկաւ։

Աղբիւրն յիմ սըրտիս,

Աղբիւրն է յերկի՜նս,

Հո՜ւր հեղուկին այն,

-Որ է մահ, թէ՛ կեան…։

(Գրական եւ Իմաստասիրական Շարժում, Բ. տարի, 1884, էջ 128)