Քերթուածներ

ԹԱՓՈՒՐ ՎԱՆԴԱԿՆ

Քառակուսի սենեակ մ՚էր ցած,

Բարձանց վըրայ, բուրմանց ի մէջ։

Բնակուհին է զայն մոռցած,

Պայծառագո՜յնն իւր կենաց էջ։

Քառակուսի խուցն այն ունէր

Կըլոր սանդուղ մը մարմարեան,

Ուր շողային բի՜ւր մեղուներ,

Այնքան սանդուղն էր այն բուրեան։

Միակ ծաղիկ մը շընչաւոր,

Սանդուղ, սենեակ լընոյր խընկով,

Գոգ իմն շող մ՚էր նա գիսաւոր,

Ոսկի հերօքն ու լոյս դէմքով։

Այլուր երազք կոյսն այցէին։

Անդ այցէի զայն ե՛ս միայն.

Տայր կերակուր քանարիկին,

Մեր համբուրից միակ վըկայն…։

Ըզպատուհան ծածկէր դալար,

Երկինքն յաչկունս էր իւր կապուտ.

Մերթ ինձ ասէր. «Եղիա՛, մի՛ լար»։

Ա՜հ, գանձն իմ այն չէր անկապուտ…

Թի՜ռ հաւն էառ, կոյսն եղեւ կին.

Կան արդ թափուր խուց ու վանդակ…։

Ես այժմ յաճախ հայիմ յերկին.

Քան զերկինս էր խուցն անյատա՜կ…։

(Լոյս, 2 Մարտ, 1908)