ՄԱՅՐԸ
Դժբա՜խտ
տըղայ,
աչքերըն
ընդ
մի՜շտ
փակած
էր
Մայրն,
երբ
լուսոյն
ինքը
զանոնք
բացած
էր։
Նրբահասակ
ամենասքանչ
թուխ
կին
մ՚էր։
Ոյր
բերան
լուռ
կենաց
խորհո՜ւրդն
յար
ծամէր։
Որդիական
գորովն
որբին
լեռնէ՜
լեռ
Փնտռել
տուաւ
կին
մ՚որ
իւր
մօր
նըմանէր։
Ահա՜…
կին
մը
վըհի՜ն
խորէն
վե՜ր
նայէր.
Նետուեցա՜ւ
գիրկն.
նոյն
ինքն
մայրն
էր,
ո՛հ,
Մահն
էր։
(Մասիս,
16
Դեկտ.
1906)