ԺԱՅՌՆ
Օրն
ի
բուն
կուրծքին,
կողին
ու
ճակտին
Ժայռն
ընդունեցաւ
հարուած
կոհակէն.
Մոլեգնութեամբ
մը`
երկնից
կըրակէն
Թըւի՜
մեծասաստ
եւ
վայրավատին։
Գիշեր
է.
այլեւս
կը
հանգչի
կոհակ.
Ո՜
տիեզերաց
խորհուրդ
անթափանց,
Որ
ժայռի
մը
խոր
բունի`
սիրոյ
գանձ.
Եւ
այդ
լերկութիւնն
է
գեղ
բացարձակ։
Գիշեր
է.
գլուխն
առիւծի`
ալիք
Ժայռին
ոտից
վրայ
դըրած
խաղաղիկ
Գառան
պէս
նընջէ,
մինչ
ժայռն
աչք
համակ,
Խանդաղատանօք
եւ
ըզմայլմամբ
լիք,
Դիտէ
զայն
անքո՜ւն,
անյա՜գ
զերդ
մանկիկ,
Կամ
զերդ
սիրանոյշ
քաղցը՜ր,
քան
լուսնակ։
(Լոյս,
1
Յունուար,
1908)