Քերթուածներ

ՄԱՀ ՈՐԴԵԿԻՆ

«Աստուած ինձ տուաւ տըղայք կարմիր, կըլոր, կունդ։

Եւ մերթ ընդ մերթ յանձին իմում հարցնէի`

Իմ կոհակնե՞րս, թէ զաւակնե՞րս աւելի

Կը սիրէի։ Միայն, յուզմամբ տեսայ միշտ,

Թէ անպատում սէր մ՚ունէր մայրն իմ անվիշտ

Իր թոռանց վրայ, ոյց հանին էր ու տատա՜ն։

Մամուն ձեռօք ւ՚ երգօք որրանն էր տատան։

Անվիշտ, այո՛. ւ՚ այնպէս մեռաւ քաղցրիկ մայրս.

Զայն ի սեւ հող կանխեց բարի, համեղ հայրս։

Մին ի թոռանց… անդրանի՜կս… որոյ խե՜նթն էր,

Չապրեցաւ շատ, գընաց գըտնել Նինէն ծեր..

Երբեմն աչքէս գլորի խոշոր հոծ կաթիլ

Ի ջուրս, եւ ծով թըւի ՚նձ ուռիլ եւ խորհի՜լ…

Այլ անիծել չեմ ես երբեք փորձըւեր

Բախտս կամ երկինքն. ոգի՛ տան ինձ կոհակներ։

Մարտի դաշտ մ՚է աշխարհս, այլ ծով մանաւանդ,

Մարդ տարերց հետ պիտ՚ ոգորի յաւէտ անդ։

Այդ մարտն ըզմարդ սըրտապընդէ, քան զամէն.

Ըստուերք ի ծով, քան յերկրի անդ, ո՜հ, ստուար են»։

Երբ նաւակին վրայէն սուրայ փոթորիկ,

Եւ զերդ ամրոց մընայ նաւակն անառիկ,

Նաւավարն, որ խոտեց ըզբուռն ըզհողմունս,

Որ փրփրալից ցըրուեց ըզխեռ կոհակունս,

Յարի կենաց` ում դատէ զինք պիտանի,

Կենաց, զոյր վիշտս գերազանցեն այնքանի՜

Հաճոյք ազդեալք ի տեսլենէն վեհ ծովուն.

Անհա՜ս ծովուն, որ նենգաւոր ո՛ւ սիրուն

Պայծառ անդորր ու փըրփրադէզ ժանտադէմ,

Քաղցրամըրմունջ ւ՚ ահագնագոչ թուխ դըժխեմ,

Սեւ հաւերով գիշերահէն գիշակեր

Ւ՚ աղկիոնեան սպիտակ թըռչնօք լուսահեր,

Մըշուշներովն այն մոլորիչ մահահո՜տ

Եւ հուր շողիւք, զոր անդր ածեն առաւօտ,

Նըհանգներովն, ոյք կուլ կու տան կուրն ու կըրող,

Յուշկապարկոքն հրեշտակատիպ ու սիրող,

Ծովն, այո՛, գլէ զերկիր հաստատ անյարիր,

Ոյր յայտնեցան գաղտնիքն, անցան եւ ի գիր,

Մինչ ծովն ի ծուփ, յարափոփոխ, անկոպար,

Նոր երեւոյթս, նոր գանձս ի յայտ ածէ յար.

Առ երկրայինս ահ ազդէ յար, այլ եւ զօր,

Տագնապս ահեղ, այլ սէ՜ր կենաց գերազօր։