ՀԻՒԱՆԴԻՆ
ՍՐԻՆԳԸ
Գլուխըս
իր
ծունկին
վըրայ՝
Կը
մըտմըտամ.
Սըրինգ
մ՚հեռուն
կը
հեկեկայ
Ցաւ
մը
տարտամ…
«Հիւա՜նդ
է,
չէ՞»,
Կը
հարցնէ,
շըրթունքն
այտիս.
«Շա՜տ
կը
տանջէ,
Այս
իրիկուն,
ան
իմ
հոգիս…
»
Շըրթունքն
այտիս՝
կը
լըռէ
նա.
Ես
կը
խոկամ.
Յանկարծ
արցունք
մ՚իրմէ
կ՚իյնայ.
Կը
հեկեկա՜մ…
։
