Վա՜րդ կը ծորի կարծես թէ
Երկինքն ի վար այս լըռին,
Մինչ Խիղճը մութ աշխարհին
Սա կոչնակով կ՚աղօթէ…
Ձեռքըս դըրած սըրտիս վրայ,
Ճակատս հովին՝ կը քալեմ,
Դեռ հիւա՛նդն եմ դալկադեմ,
Բայց Ճառագայթը կու գա՛յ… ։
Չունե՞ք հաշիւ` գրանցուէք