Շըքեղութիւնն հոգիիս
Ինձ ցոյ ց տուիր դու՛ն միայն.
Գիշեր մըն էր, երբ, անձայն,
Իմ անհունի՜ս տարիր զիս…
Ահ, այն համբո՜յրը վարդէ…
Աստղերուն տակ, մոլորուն,
Կը լըսէինք, քիչ հեռուն,
Աստուածնե՜րը կարծես թէ… ։
Չունե՞ք հաշիւ` գրանցուէք