ԱՐՀԱՄԱՐՀԱՆՔ
Ցաւիս
խորերէն,
տե՛ս,
Ճակատագիր,
Անսահման
ծիծաղ
մ՚ունիմ
քեզի
դէմ,
Գիտցի՛ր
որ
նորէն
քեզ
կ՚արհամարհեմ,
Չկարծես
թէ
ա՛լ
զիս
կործանեցիր…
Ի
զո՛ւր
կը
թափես
մսխիր
սըրտիս
վրայ,
Ճառագա՜յթ
կայ
հոն՝
իջած
անհունէն…
Զոհերն
հարուածիդ
լոկ
ոսկորներս
են,
Անոնց
պէտք
չունի՝
միտքըս
որ
սուրայ…
Պայծա՜ռ
է
ճակատս՝
արշալոյսի
պէս.
Հոգիս՝
միշտ
աղուոր,
միշտ
հպարտ,
ժպտուն՝
Դեռ
կը
սաւառնի՜
անհունէ
անհուն…
Ի
զո՛ւր
սըրտիս
վրայ
մոխիր
կը
թափես.
Աստուածնե՜ր
կան
հոն՝
իջած
երկընքէն.
Ցաւիս
խորերէն,
տե՛ս,
անոնք
կ՚երգե՜ն…
։