ԵՍ
ԻՄ
ԳՆԱԼԸՍ
ՇԷԿ
ՀՈՂԸ
Ամբողջի
մը
երկու
կէսերը
երբ
Անջատուին
իրարմէ
Ի՞նչ
կ՚ընեն
-
կ՚ըսէք
-
Արդեօք
կը
փնտռե՞ն
զիրար
կարօտով
Թէ
ատելութեամբ
խոյս
կու
տայ
մին
միւսէն
-
ես
ու
շէկ
հողը
ամբողջ
մըն
էինք
ԱՔԱՂԱՂ
Աքաղաղը
որ
խօսեցաւ
ամէնէն
վերջ
Շիլ
էր
Մէկ
աչքով
կեանքին
կը
նայէր
տաք
տաք
Միւսով
կը
դիտէր
մահը
որ
իրն
էր
Արդէն
չկար
օր
որ
չծնէր
այդպէս
Չտեւէր
այդպէս
ՄՈՂԷԶ
Քարաշէն
պատին
Ծերպերէն
մէկուն
մէջ
Մողէզ
մը
պզտիկ
Գէշ
աղէկ
կ՚ապրէր
Մերթ
դուրս
կը
նայէր
-
դժգոհ
-
Թէ
ամպ
էր
արեւ
-
թէ
արել
էր
շուք
Կ՚ուզէր
որ
ըլլայ
ԽԵՑԳԵՏԻՆ
Գացինք
որ
միատեղ
հովը
փնտռենք
Չկար
-
Նոր
լուացուածի
պէս
մաքուր
Նոր
արդուկուածի
պէս
ողորկ
էր
ծովը
-
իսկ
մենք
Քար
կը
նետէինք
անշարժ
ամպերն
ի
վեր
Երբ
անձրեւել
սկսաւ
Խեցգետինը
շատոնց
քուն
էր
մտած
ծովուն
տակ
ԵՏԵՒ
Պառկեր
եմ
անշարժ
Ծոյլ
-
Ծոյլ
արեւուն
տակ
Անշարժ
-
Մերթ
Գաղափար
մը
կա
գայ
Կ՚իյնայ
խորխորատ
Հոս
լինելութիւնը
կը
բիրեղանայ
-
Վերջին
անգամ
-
Քայքայուելէ
առաջ
ԱՒԵԼՈՐԴ
Ալիքները
իրենք
իրենց
կու
գան
Կը
փշրուին
խճաքարերուն
վրայ
Հովն
ինքնիրեն
կը
փչէ
Անձրեւները
իրենք
իրենց
կը
տեղան
Մրջիւնները
իրենց
ճամբան
իրենք
կը
շինեն
Իսկ
մեծ
ձուկերը
իրենք
իրենց
կը
սորվին
Թէ
ինչպէս
պզտիկ
ձուկը
կլլել
Աշխարհին
մէջ
որ
ինքնիրեն
կը
գոյանայ
Որ
ինքնիրեն
կը
դառնայ
Մենք
աւելորդ
-
միատեղ
Կ՚երթանք
դէպի
հորիզոն
