«Մրրկայոյզ կայծոռիկներ» եւ «Փուշի ակօսներ» տետրերից

ԻՆՉՊԷՍ…

Պատուհանիս առջեւ աղօթքս ընելու`
Խռովքոտ նիրհէս կ’ելլեմ կանուխ մ’առտըւանց.
Կը բանամ սիրտս անծանօթին ահարկու`
Ուր միշտ արթուն կը ծածկըւի Աստըւած:

Կը տատամսի դեռ արշալոյսը ճամբան`
Մարմրող նայուածքն առտուներուն աշունի.
Եւ բընութիւնն հագած իր սեւ պատմուճան`
Զարթնումի մօտ` կէս քունի մէջ կը թալթլի.
Ինչպէս կ’ըլլան մըտածումներըս բոլոր`
Ապագայիս առեղծուածին մէջ մոլոր:

Մեծ-Ջըրանցքին (որ Վենետկի կ’յօրինէ
Մէջքին կապոյտ, ծըփուն գօտի մ’յակընթեայ)
Մէկ ճիւղը կոր` պատուհանիս առջեւն է.
Իրեն կանաչ ջուրն հանդարտիկ քուն կ’ըլլայ,
Ինչպէս տըխուր յուշերուս ծովն երազուն`
Զոր յուզելու` սիրտըս չ’ըզգար քաջութիւն:

Կուրծքը ջրանցքին ակօսելով վերէն վար`
Տառապածի մ’կու գայ կոնտոլն, կը սահի,
‘Ւ արձագանգով կը կորսըւի, չ’երեւար
Կամուրջին տակ` որ մութին մէջ կ’հըսկայի.
Ինչպէս որ յոյսըս կը մեռնի նոր ծընած`
Եւ մըտքիս մէջ կուռք պատրանքը կենաց:
Յետոյ դարձեալ ամէն ձայներ կը դադրին
Արձագանգին եւ քընահատ ջուրերուն.
Եւ գիշերն իր կոյր աչքն յառած հոր’զոնին
Կը սպասէ, լուռ, արեգակին հուրերուն.
Ինչպէս որ դե՜ռ ես կը սպասեմ ձեռնամած`
Այն մէկ շողին` ճակատագրի՜ս խոստացուած: