ԽԱՉԻՆ

Գողգոթայէն հեւհեւալով մը կ’ելլեմ.
Քեզ հասնելու բա՛ց ինձ ճամբան ծուռումուռ.
Մէկ դի քաշէ փուշ եւ խռիւները դըժխեմ,
Եւ հոծ խաւարը կուրութեան` մեղմացուր:

Ի՛նչ չե՞ս տեսներ` որ ծունկերս հեղգ կը դողան.
Շունչըս կարճ է, եւ խորթ արիւնս է ցամքած
Ամբարտաւան սըրտիս ներքեւ. բա՛ց ճամբան,
Քեզ հասնելու, քեզ գըրկելու ճամբան բա՛ց:

Ո՜րքան դըժուար է քալել այս դարվերէն,
Վարը մինչդեռ խոր ու խաւար վըհի մ’մօտ,
Հեշտանքներու հուրիներ զի՛ս կը կանչեն`
Վայելքներու շինած նեկտար մ’անծանօթ:

Նենգող աշխարհն երակներուս մէջ լեցուց
Արիւն մը, պի՜ղծ. կաշկանդեց սարդ մ’հոգւոյս վարդ
Իր ոստայնով. ոտքիս կայ ցեխ մը գըձուձ,
Պիտ’ ինչպէ՞ս քու մաքուր դաշտէդ անցնիմ արդ:

Աղուոր պատկերդ, որուն հոգիս եմ ըրած
Սուրբ շըրջանակ մը, մաշեր է. իր վըրան
Իմ տասնեւինն տարիներուս սըրընթաց
Բուռն ալիքները գոռացին, կըռուեցան:

Նորէ՛ն զայն խոր, խոր դըրոշմէ քու ձեռքով`
Որ բնաւ` բարքի ըսպառնացող կոյր խաւար
Մ’իր բորբոսն հոն չը սերմանէ, մըշտախռով,
Հոն մեղքերու փոթորիկներ չոռնան յար:

Ըսէ՛, ինչո՞ւ (ահա ոտքըդ եմ ես ինկած)
Չես մերկացներ զիս իմ փըտած կեղեւէն,
Զայն կը թափեն ինչպէս բոյսերը հինցած,
Ինչպէս օձերն իրենց խորխեր կը փոխեն:

Ո՛հ, ինչո՞ւ դուն, որ փոխեցիր աշխարհն հին`
Նոր աշխարհի, խաւարի սաղմը` լոյսի,
Հեթանոս ուղխը` քրիստոնեայ հեղեղին,
Որուն ակն է արփիածաւալ բիբն Յոյսի:

Դու, որ եղար` իբրեւ երկինք վարդերանգ,
Սուրբ անկողին մը Արեւուն ինքնագոյ.
Դու, ո՜վ Մեծ Սէր, Խաղաղութի՜ւն, ո՜վ Խոհանք,
Ո՜վ Գիտութիւն, ո՜վ սուրբ Նըշան հաւատոյ: