«Մրրկայոյզ կայծոռիկներ» եւ «Փուշի ակօսներ» տետրերից

ՅԻՍՈՒՍԻ ՊԱՃՈՒՃԱՊԱՏԱՆՔԸ

Կը սըղոցէր Հայրն, եւ իր քով, սեմին վրայ.
Մանուկ Յիսուսը կու լար մերթ հեծկալով,
Սովորական, ինչպէս ամէն տղայ կու լայ.
Հայրն ըստէպ զայն կը լըռեցնէր գըգուանքով:

Ի՞նչ ունէր ան. դըրացիին տըղաներն`
Արդեօք իրմէ երե՞ս էին դարձուցած.
Խըլա՞ծ էին ձեռքէն` ժողված շուշաններն`
Զոր կը տանէր մօրն` վարդին հետ իր շըրթանց:

Թէ` ըստուերներ կը շըրջէին գողունի`
Իր մըտածման աստղերուն մէջ լուսեղէն.
Նախազգացո՜ւմ` ապագային արիւնի`
Որ կու գար զինքն արթընցընել երազէն:

Սուրբ հայր Յովսէփ մարդ մը շինեց Յիսուսին,
Աղուոր պուպրիկ մ’որ ան չը լայ ալ տըրտում:
Բարւոք է այս: Անշուշտ կ’ըլլայ շէնքն այդ սին`
Մարդ-մանկան` խի՜նդ: Աստուած-մանկան` մըտածո՜ւմ:

Զայն շինած էր Հայրը ջանքով սիրարկու,
Հոն փըչելով ամէն հընարքն արուեստի:
Ի՛նքն ալ գոհ էր. հոն տեղ, ցիր ցան, փեղկերու,
Դարաններու, սեղաններու, բազրոտնի,

Արկղիկներու, լիսեռներու, առեղի`
Որք քաոսի մ’արտաբերած շըքեղն են,
Տաշեղներու, շիւղերու մէջ մըղեղի`
Որք քաոսի մ’արտաբերած տըգեղն են:

Հօրն աչքը այդ պուպրիկին վրայ մնաց միայն
Իբր այն շինածն անծանօթէ՜ն գար ինքնին.
Արցունքներն իր աստուածախա՛ռըն Մանկան`
Կարծես հիւսն Հայրն` քանդակագործ ընէին:

Սակայն պէտք է լուրթ մըշուշներն առտըւան`
Միջօրէի արին ցըրուէ լերան վրայ.
Պէտք է հըպի արհեստի ձեռքը` բնութեան.
Հինը` նորին, լաւը` Բարւոյն տեղի տայ: