Յաղագս
երկուց
տոհմանցն`
որք
անզաւակեցան,
Մանաւազեանքն
եւ
Որդունիք,
ի
մէջ
Հայաստան
աշխարհին:
Եւ
զայն
ժամանակաւ
յարեաւ
խռովութիւն
մեծ
յաշխարհին
Հայոց,
զի
մեծ
նախարարք
եւ
իշխանք
երկու,
գաւառակալք
աշխարհատեարք
անգանէին
ընդ
միմեանս,
մեծաւ
ոխութեամբ
յարուցին
կռիւ,
եւ
տային
ընդ
միմեանս
մարտ
պատարազմի
առանց
իրաւանց:
Եւ
պղտորէին
զմեծ
աշխարհն
Հայոց
իշխանն
Մանաւազեան
տոհմին,
եւ
միւս
եւս
նահապետն
Որդունւոց
տոհմին:
Կռուեցան
ընդ
միմեանս
մեծաւ
պատերազմաւ,
եւ
բազում
մարդկան
լինէր
ծախումն
կոտորածոյ:
Ապա
առաքեցին
թագաւորն
Խոսրով
եւ
մեծ
եպիսկոպոսապետն
Վրթանէս
զպատուական
զմեծ
եպիսկոպոսն
Աղբիանոս
ի
մէջ
նոցա,
խօսել
ի
հաշտութիւն
խաղաղութեան:
Երթեալ
հասանէր
ի
մէջ
նոցա
երանելին
Աղբիանոս,
զնոսա
ուղղել
նուաճել`
ընդ
միմեանս
հաշտեցուցանել:
Անարգեցին
զնա,
եւ
ոչ
լուան
բարեխօսութեանն
եկելոյն.
անգոսնեցին
զյղելիսն,
եւ
մեծաւ
թշնամանօք
արձակեցին
զեպիսկոպոսն,
եւ
առնուին
աւերէին
զտունն
արքունի:
Եւ
զայրացեալք
խստութեամբ,
հապճեպ
տային
ընդ
միմեանս
մարտ
պատերազմի:
Ապա
մեծ
ցասմամբք
եւ
բազում
սրտմտութեամբ
արձակեաց
թագաւորն
ի
վերայ
նոցա
զՎաչէ
որդի
Արտաւազդայ,
զնահապետ
Մամիկոնեան
տոհմին`
յազգէ
սպարապետութեան
Հայոց,
զմեծ
զօրավար
զօրաց
իւրոց,
սատակել
կորուսանել
զազգսն
երկոսեան:
Ապա
երթեալ
հասանէր
ի
վերայ
նոցա
զօրավարն
Վաչէ.
հարկանէր
վանէր
զազգսն
երկոսեան,
եւ
ոչ
թողոյր
զերկոցունց
տոհմացն
զորձ
կորիւն
եւ
ոչ
զմի.
եւ
ինքն
դառնայր
առ
արքայն
Խոսրով
թագաւորն
Հայոց,
եւ
առ
եպիսկոպոսապետն
Վրթանէս:
Եւ
ետ
զաւանն
եւ
զբուն
գահոյից
գեւղն
նահապետին
Մանաւազենից
եպիսկոպոսին
Աղբիանոսի
յեկեղեցի.
զՄանաւազակերտ
ամենայն
սահմանօքն
եւ
գաւառակաւն
հանդերձ`
որ
շուրջ
զնոքօք
էր,
որ
կայ
ի
կողմանս
գետոյն
Եփրատայ:
Եւ
ետուն
զբուն
գեւղի
Որդունւոց,
որոյ
անուն
էր
Որդորու.
ուստի
եպիսկոպոս
Բասանու
ամենայն
սահմանօքն
հանդերձ,
որ
ինքն
իսկ
է
յերկրին
Բասանու:
