Յաղագս
տեսլեանն`
որ
երեւեցաւ
արանցն
սրբոց
անապատաւորաց,
Շաղիտայ
եւ
Եպիփանու,
մինչ
դեռ
նստէին
ի
լերինն:
Արք
երկու
կրօնաւորք
անապատաւորք
մինչ
դեռ
նստէին
ի
լերինն,
անուն
միում
Շաղիտա,
եւ
էր
սա
ազգաւ
ասորի,
եւ
նստէր
յԱռեւծ
լերինն.
եւ
միումն
անուն
Եպիփան,
եւ
էր
սա
ազգաւ
յոյն,
եւ
նստէր
սա
ի
մեծի
լերինն
ի
տեղի
դիցն`
զոր
կոչեն
աթոռ
Անահտայ.
եւ
էին
սոքա
երկոքին
լեալ
աշակերտք
սրբոյն
Դանիէլի`
զոր
վերագոյնն
յիշեցաք.
եւ
մինչ
դեռ
յիւրաքանչիւր
լերին
նստէին
սոքա,
ի
ժամու`
յորում
մեռաւ
սուրբն
Ներսէս,
տեսանէին
սոքա
յիւրաքանչիւր
լեառնէ
աչօք
բացօք
ի
տուընջեան
ժամու
զայրն
Աստուծոյ
զՆերսէս
իբրեւ
յամպս
յափշտակեալս,
զի
հրաշտակք
Աստուծոյ
տանէին
զնա
ի
վեր,
եւ
գունդք
գունդք
գային
նմա
առաջի:
Իբրեւ
տեսին
զայս
տեսիլ
անապատաւորքն,
զարմացեալք
ընդ
գործն
ընդ
այնս.
բայց
Շաղիտայն`
որ
էրն
յԱռեւծ
լերինն`
քանզի
էր
հմուտ
այր,
գիտաց
եթէ
հանգուցեալ
է
սուրբն
Ներսէս,
եւ
այն
ոգիք
նորա
երեւին
նմա.
բայց
Եպիփան
եդ
ի
մտի
իւրում,
թէ
մարմնով
իցէ
յափշտակեալ
զնա:
Ապա
յարեան
յիւրաքանչիւր
լեռնէ`
ընթացեալք
փութով
մինչեւ
յԵկեղեաց
գաւառ,
եկին
քննեցին
տեսին
զի
կատարեալ
էր
սուրբ
հայրապետն
Ներսէս.
եւ
եկին
մինչեւ
ի
Թիլոյ
գեւղն,
եւ
տեսին
զտեղին`
յորում
եդեալ
էր
զնա.
եւ
դիպեալք
միմեանց
արքն
հաւատարիմք,
պատմէին
միմեանց
զոր
ինչ
տեսինն`
առաջի
ժողովրդոցն:
Բայց
էին
արքն
այն
հրեշտակակրօնք,
յանապատին
սնեալք
եւ
կեցեալք.
զի
եւ
կարօղք
էին
նշանս
առնել
մեծամեծս,
եւ
ամենեցուն
գիտելի
եւ
ծանօթք
էին
գործք
նոցա:
