Յաղագս
որ
ինչ
խորհեցան
ի
յետոյ
իշխանքն
Հայոց,
ապա
անցին
կացին
լուռ:
Եւ
ժողովեցան
եկին
ամենայն
իշխանքն
Հայոց
մեծամեծք
ի
մի
վայր
եւ
միասին,
եւ
Մուշեղ
սպարապետն
եւ
Հայր
մարդպետ,
եւ
ամենայն
իշխանքն
ասէին.
Զի՞նչ
արասցուք
կամ
զի՞նչ
գործեսցուք,
խնդրեսցո՞ւք
զվրէժ
թագաւորին
մերոյ`
թէ
ոչ:
Եւ
ապա
հաստատեցաւ
այս
բան
ի
խորհրդեանն,
եւ
ասեն.
Ոչ
կարեմք
հեթանոսաց
ի
Պարսկաց
ի
ծառայութիւն
մտանել,
եւ
թշնամի
առնել
զթագաւորն
Յունաց,
եւ
ոչ
զերկոսեն
թշնամի
առնել.
եւ
ոչ
առանց
միոյ
թիկանց
կարեմք
կեալ:
Ապա
եկաց
այս
բան
ի
խորհրդին,
թէ
զինչ
եղեւ`
ահա
եղեւ.
թող
ծառայեսցուք
թագաւորին
Յունաց,
կացցուք
ի
հնազանդութեան
իշխանութեան
թագաւորութեանն
Յունաց.
զիարդ
եւ
կամք
իցեն
թագաւորութեան
Յունաց`
արասցեն
մեզ:
Եւ
ոչ
ինչ
արկին
ի
միտ,
կամ
վրէժ
խնդրել,
կամ
այլ
ազգ
ինչ
իրս
առնել.
այլ
անցին
կացին
լուռ:
