Յաղագս
եպիսկոպոսացն,
որ
երեւելիք
էին
յայնմ
ժամանակի
ի
մասինն
յաշխարհին
Խոսրովու
յերկրին
Հայոց`
որ
ընդ
Պարսից
ձեռամբ
էին.
նախ
վասն
վարուց
Զաւինայ:
Եւ
էր
Զաւէնս
այս
անուանի
զաւակ
Աղբիանոս
եպիսկոպոսի
ի
գեղջէ
Մանաւազկերտոյ.
էր
սա
բարոյիւք
այր
չարարար,
խիստ
եւ
նախանձոտ:
Բայց
սակայն
կրօնս
մի,
զոր
եդ
յիւրում
ժամանակի.
զի
ամենայն
քահանայից
ուսոյց
առնել
հանդերձ
զինուորաց:
Զի
թողին
զկրօն
առաքելական
եկեղեցեացն,
սկսան
գնալ
ըստ
իւրեանց
մտաց.
զի
ոչ
ըստ
կրօնիցն
ագանէին
քահանայքն
զպճղնաւորն,
որպէս
օրէն
էր
ի
բնէ,
այլ
սկսան
զխոտորկտուրսն
ի
վերայ
ծնգացն
ունել:
Եւ
զարդարէին
զհանդերձս
իւրեանց
պէսպէս
նարօտօք,
եւ
սիգային
որպէս
ոչ
վայել
էր.
եւ
զմորթ
մեռելոտիս
գազանացն
քահանայքն
անխտիր
ագանէին,
որ
ոչ
վայել
էր:
Եւ
ինքն
Զաւէնն
աթինեալս
եւ
զտապակեալս
զժապաւինեալս
նարօտօք
ագանէր,
զսամուրենիս
եւ
զկնգմենիս
եւ
զգայլենիս
ագանէր.
եւ
աղուեսենիս
զանձամբ
արկեալ,
անխտիր
ի
բեմ
ելեալ
նստէին:
Որկորստութեամբ
ագահութեամբ
անառակութեամբ
կայր
Զաւէն
զամենայն
աւուրս
կենաց
իւրոց.
եւ
սա
կալաւ
զտեղի
զամենայն
աւուրս
կենաց
իւր
ամս
երիս:
