Յաղագս
նորին
Յոհաննու:
Սոյն
Յոհան
եպիսկոպոս
որդի
Փառինայ,
յորժամ
երթայր
առ
թագաւորն
Հայոց,
խաղալովն
զանձն
իւր
կրթէր
յագահութեան,
որում
ծարաւեալ
պասքեալ
փափաքէր,
սակայն
միհանէսք
այն
էին
նորա:
Ի
չորք
անկեալ
յոտս
եւ
ի
ձեռս`
սողէր
առաջի
թագաւորացն,
եւ
զուղտու
զձայն
ածէր
կառաչելով,
զօրէն
ուղտու
այնպէս
փարելով:
Ընդ
կառաչելն
ապա
մի
մի
բան
խառնելով
առնէր
ի
ձայն
կառաչելոյն,
ասելով`
թէ
ուղտ
եմ,
ուղտ
եմ,
եւ
զարքայի
զմեղս
բառնամ.
դիք
ի
վերայ
իմ
զմեղս
արքայի,
թող
բառնամ:
Իսկ
թագաւորքն
զմուրհակս
գիւղաց
կամ
զագարակաց
գրեալ
եւ
կնքեալ`
դնէին
ի
վերայ
ողինն
Յոհաննու
փոխանակ
ընդ
մեղաց
իւրեանց.
եւ
ի
թագաւորացն
Հայոց
ստացաւ
իւր
գեւղս
եւ
ագարակս
եւ
գանձս
յուղտն
լինելոյ
եւ
զմեղսն
բառնալոյ
ըստ
բանիցն:
Այսպիսի
էր
այրս
Յոհանս
կապեալ
յըռժգութեան
եւ
յագահութեան
զամենայն
աւուրս
կենաց
իւրոց.
զայսպիսի
գործս
գործէր
վասն
ագահութեան,
որ
չէր
արժան:
