Քերթուածներ

ՍԷ՜ՐՔ ԻՄ

ԱՌ ՀԱՅՐ ՂԵՒՈՆԴ ԱԼԻՇԱՆ

Եդից զարտասուս իմ առաջի քո, որպէս խոստացար դու ինձ։

ՍԱՂՄՈՍ

Ես ի ծաղկունս սիրեմ ո՛չ վարդն, այլ զմեկոն [1].

ԶԱնակրէոն ո՛չ ի քերթողս, այլ զՄիլտոն.

Եւ յըմպելիս ո՛չ օշարակն, այլ լեղի՜ն։

Ո՛չ մըրտենին դալար ի ծառս, այլ նոճին.

 

Ո՛չ զադամանդն ես ի քարինս սիրեմ բնաւ,

Որոյ խըտիղն յանկուցանէ զթագուհիս.

Այլ զծովափին ցո՜ւրտ խիճ սիրեմ ես անբա՜ւ,

Որ ձըգէ յինքն ըզդիակունս եւ զոգի՜ս։

 

Ի թեւաւորս սիրեմ ո՛չ պերճն ըզսոխակ,

Որ ըմպէ ցօղ եւ որ բուրմամբք սընանի՜,

Որ երգէ Սէր, ում որսողին խնայէ սլաք.

Այլ սիրեմ հաւն, որ սեա՜ւ կըրէ թեւն ըսպի։

 

Ի լուսաւորս ես ոչ սիրեմ զբո՜ց արեւ,

Որ անցանէ թափ ըստուերաց եւ գաղտնեաց.

Այլ լուսնակն հեզ, որ` անճաճանչ եւ անթեւ,

Ընթանայ յամր, նիհար, ըսքօղ, ամօթխե՜ած։

 

Ես ի կուսանս ո՛չ զայն սիրեմ, որ սպասի,

Քըրքմահանդերձ գոհարազարդ քանարի՜կ`

Յակումբս հրաթեւ, ուր ի պարուց ոչ կասի.

Այլ զորբ կուսան, որ զհայր խնամէ, լա՜յ զմայրիկ…։

 

Ի կոհակունս անհուն ծովուն ո՛չ սիրեմ

Զայն, որ նաւուց վրայ խուժէ մո՜ւթ, ահագին.

Այլ զերազո՜ւն ալեակ մաքուր, մանր ու մեղմ,

Որ զկուսին լանջ թանայ, զոտս եւ տաճարին։

 

Ի ծովահերձ ծըփուն ի լաստս ես սիրեմ

Ո՛չ զմեծափառ մեծադըղորդ Լէվիաթան.

Այլ ձըկնորսին նաւակն անաղխ եւ նըսեմ,

Որ անըստո՜յգ ծովն արկանէ լայն ուռկան։

 

Եւ յաւազանս ո՛չ սիրեմ զայն, ոյր մէջտեղ

Փայլփլուն բողբոջս արձկէ ջըրվէժ լուսապար.

Այլ ցամաք լիճն, ուր անկանին, իբր հեղեղ,

Ծառոց տերեւք արեւակէզ, հողմավա՜ր։

 

Ի դալարիս ո՛չ սիրեմ ես զայն տերեւ`

Թարմ ու թըրթռուն, որ ցոլացնէ զերկնից շողս,

Զոյր փայփայէ սէրոնսըրտիկ զաղու ստեւ.

Այլ զաշնայնի թերթն որ, տըժգո՜յն, հայ ՚ի հողս։

 

Հողագընտին վրայ տե՛ղ մ՚այնքա՜ն չեմ սիրեր

Ո՛րքան քաղաքն այն անուղի եւ անմարդ,

Որ մարմարեայ մատեան մ՚է գո՜գ աներեր,

Զոր կարդան յար աստեղք, արտոյտք, այլ ո՜չ մարդ։

 

Ես զա՛յն սիրեմ, ըզքընարանն այն խաղաղ.

Ըզլըռութիւն, զեղիճ, ըզվէմ, վիմեայ զգիրք.

Սիրեմ զաշխարհն այն անաշխար, ւ՚ ոչ անտաղ –

Շիրմաց վրայէն անցնին թըռչունք եւ ոգիք.

Չեմ անդանօր անոքիկ…։

(Գրական եւ Իմաստասիրական Շարժում.  Բ. տարի, 1884 էջ 158)